Aantekeningen uit de koorzaal

Zonder stokken bolt het zeil tot de hemel. De hemel is van zand. Strijk met je hand erlangs en luister. Zonder haringen klappertandt het koor. Maar met de juiste beweging wordt elke handelaar een Russische matroos, elke vrouw een schip dat bezongen mag worden. Wie in masten klimt, kan de hele wereld overzien. Hier zeuren we niet over splinters in onze hielen. En bedwingen doen we niet, zinken evenmin. Onthoud: er rest altijd verbeelding en in het juiste ritme wordt elk gevecht vanzelf liefde. Als snaren niet samen trillen, bedenk dan tegen de tijd zestien synoniemen voor kippenvel. Oordeel niet te snel en schrijf wat je niet wil vergeten in knieholtes neer. En besef: ook een wildebras kan klassiek geschoold zijn en sigaren op vrouwendijen rollen. Misschien bestaan er in het oosten nog steden waar het haar in pijpenkrullen gedragen wordt. Maar dat is een vraag voor meer geaarde dagen, als de maan haar vorm gevonden heeft en muziek deze aardkloot weer eens heeft gered.

Aantekeningen bij de betonmolen

Wat als het waar zou zijn wat je over mij zegt? Wat als elke pennenstreek een herhaling is van die eerste keer? Wat als zelfs een grijsaard parels voor zijn ogen kan hangen en zichzelf tot troonprins kronen? Wat als alle aanrakingen op celniveau in onze lichamen opgeslagen worden en daar weigeren voorgoed te verdwijnen? Ik noemde het eerder de les van het water. Van een olifant die niets in de grond weet te stampen. Misschien moet ik in zondagen gaan geloven, op een brave vrouw lijken, mijn mond houden en kijken wat we dan klaar en zuiver spelen. Ik weet het niet. Wel weet ik dat het licht elk moment van de dag anders op een kruispunt valt en dat regenplassen daardoor alle kleuren krijgen. Dat harten ondertussen rond de zon draaien en tegen natuurwetten in voor schaduw kiezen. Ik kan de maan niet door een betonmolen halen om met sterrencement een muur te bouwen van onze blikken. Niemand ontglipt hier. Wederom zijn er een paar zaken duidelijk. Er zijn eerste herfstdagen waarop in herhaling schrijven het enige is wat lukt. En naar jazzplaten luisteren tot de aanzoek aangewaaid komt. Hopen dat elke aantekening troostend gelezen wordt. There's joy in repetition.

Brief aan Antwerpen

Dag stad, dag tstad,

Dag stad die, als ge mijn woorden en bloed moogt geloven, de mijne is, maar die ik me nooit eigen maakte en die ik vanuit rafelranden ontdek. Hier sta ik dan op een Antwerps podium. Voor den eerste keer. Hier ligde dan, aan mijn voeten. Of eigenlijk niet, ’t voelt omgekeerd: ‘t is mijn tong die zich schoorvoetend aan uw kaaien legt, ’t zijn mijn nagels die aan uw schoon station krabben, mijn eerste kraaienpootjes die lachen om dieë lagere toren van de kathedraal waar de parochie niet genoeg geld voor had. Ik zal mijn klanken niet onnatuurlijk verbuigen om me hier thuis te voelen. ‘t Kan me ni bommen of da ge mij accepteert. Ik zal gewoon mijn taal spreken en misschien zulde mij horen. Ier is ze terug, da groot laweit uit Antwaarpe. “ ‘k Heb gewacht, veel gedacht en veel gezwegen.”

Weetewa, Antwerpen, wildiswawete? Ik maak mij daar in Amsterdam flink ongerust over u. Zoals een moeder die zich zorgen maakt om die ene verdwaalde zoon die haar binnensmonds verwenst. Misschien ben ik nog nooit in uw straten verdwaald. Maar uw maan is de mijne en die maan bescheen mijn vader, mijn moeder en mijn zuster. Dus hoe onnozel het ook is, ik maak mij ongerust. Niet alleen over u natuurlijk. Maar over u wel meer dan over Gent, de stad waaraan ik mijn maagdelijkheid verloor. Over u wel meer dan over Amsterdam, de stad waar ik leerde hoe steenhard het leven is.

Wazegde? Da ge mij nooit verwenst hebt? Tuurlijk wel, da doede elke dag opnieuw. Met die malloot die het hier voor tzeggen heeft. Met die boetes die ge hier krijgt als ge al kersenpitten spuwend verzetsliederen zingt of als ge uw broodnodig bloot gat laat zien. Maar ge verwenst mij ook, en niet alleen mij, omda ge doordraait en doordraaft en uw kinderen ondertussen naar adem happen. Tuurlijk zijn d’r ook nieuwe parken en kan ik hier lekker eten. Tuurlijk heb ik hier vrienden en wordt er op geefpleinen gezocht naar nieuwe manieren om ‘t overleven. Tuurlijk zijn er ook hier kleine hoekjes waar er kleur is en vuur om nieuwe plannen te smeden. Maar beste stad, ge luistert niet goe genoeg. Naar wat de mensen hier zeggen. Ge luistert niet naar uw hart. Ge luistert nie eens naar uw eigen longen. Nochtans zijn er goeie plannen. Om de snelweg ’t overkoepelen en van tstad een echte stad te maken, een droomstad die bestaat. Een ringland, slim land, een groene stad, een moedige stad. Een stad die meer als de mijne zou voelen.

Dus stad, staat op, godverdomme! Verzin uw eigen woorden, organiseer uw eigen verweer. Vind de liefde elke dag opnieuw uit en luistert niet naar verraders of verkopers, maar naar uw eigen lijf en leed.

Liefdevolle kus van een trotse nestverlater,

Marie x

Aantekeningen bij de volle maan

*

Dit is een volle maan die verhalen bij de haren grijpt en wilde vrouwen vertelt. Kijk: het heelal is een bijenkorf waar aliens zich door zoemende gaten wringen. Alles staat op til of op het punt om te waaien, maar kan morgen een kwartslag draaien en anders voelen. Volg de pijlen tot de maan. Verzin wolven die uit kraters kruipen. Laat voor een keer kolken wat doorgaans stromen wil. Bij deze maan mag het. Ze schijnt te vertrouwen. Ze schijnt te zijn.

* Ja, u leest het goed. Er is een nieuwe reeks ontstaan: 'Aantekeningen'.