Aantekeningen bij de betonmolen

Wat als het waar zou zijn wat je over mij zegt? Wat als elke pennenstreek een herhaling is van die eerste keer? Wat als zelfs een grijsaard parels voor zijn ogen kan hangen en zichzelf tot troonprins kronen? Wat als alle aanrakingen op celniveau in onze lichamen opgeslagen worden en daar weigeren voorgoed te verdwijnen? Ik noemde het eerder de les van het water. Van een olifant die niets in de grond weet te stampen. Misschien moet ik in zondagen gaan geloven, op een brave vrouw lijken, mijn mond houden en kijken wat we dan klaar en zuiver spelen. Ik weet het niet. Wel weet ik dat het licht elk moment van de dag anders op een kruispunt valt en dat regenplassen daardoor alle kleuren krijgen. Dat harten ondertussen rond de zon draaien en tegen natuurwetten in voor schaduw kiezen. Ik kan de maan niet door een betonmolen halen om met sterrencement een muur te bouwen van onze blikken. Niemand ontglipt hier. Wederom zijn er een paar zaken duidelijk. Er zijn eerste herfstdagen waarop in herhaling schrijven het enige is wat lukt. En naar jazzplaten luisteren tot de aanzoek aangewaaid komt. Hopen dat elke aantekening troostend gelezen wordt. There's joy in repetition.