Dit is voetballen
op de spits van de snede.
Er zijn wel meer
barsten in de ruggengraat
en buigen voor de
bal was nog nooit zo pijnlijk.
De modder blijkt stront, onder het vertrappelde gras
liggen
vijfduizend kinderlijken. Het is niet hun schaamte
waardoor ze
zwijgen en als de maan vol wordt
klinkt hun stilte
steeds oorverdovender.
We vergeten hen niet.
We kunnen niet
slapen.
Waaraan we
evenmin ontkomen:
de wereld die keert
en tolt
en niets wil
weten van regels als offside.
Een bol die
buiten ons blikveld terecht zal komen.
Eén ding staat
vast in onzekere tijden:
de finale is slechts
het begin.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten