Voodoo voor Gantman op de vooravond van Gedichtendag

Wat morgen komt, klinkt als messen

in de oren. Er steekt een snijdende wind op.

Hij legt zijn oor te luister en vreest.

(want de dichters die hij vacuüm wenste

houden hem roffelend uit zijn slaap)

Hij was bereid, dacht hij, om desnoods

door te bijten, met de tanden van een wolf.

Er kruipt een rilling langs zijn lijf.

(het zijn de dichters die hem in zijn nekvel bijten

en de afdruk verdomd trefzeker beschrijven)

Misschien zullen ze het aan hem ruiken.

Zelfs zonder haken is er een geurtje aan.

Als hij brood koopt, trillen zijn handen. 

(en de dichters zullen ’s nachts met handvaste pen

verder zijn keel toeknijpen)

Zelfs zijn poging in de maat te lopen

klinkt hol. Nochtans had hij braaf

trouw aan de moedertaal gezworen.

(Hoor – ze zingen… er ontsnappen

vogels uit hun buik)