Vandaag wordt
Huiverinkt vijf jaar. De vaste relatie met de inkt die door mijn bloed stroomt,
is daarmee officieel langer dan de langste relatie met een sprookjesfiguur. Ik
heb me in mijn vorige blogpost voorgenomen om geen sprookjesfiguren meer aan de
collectie toe te voegen. Mijn sprookjeskat en ik hebben het al druk genoeg met
alle wonderlijke en diepdroevige avonturen die we samen beleven. We zijn moe,
de bosnimf en ik. Soms lopen we de muren op van al wat in ons hoofd draait en
kantelt. We landen op harten, zodat de lucht eruit ontsnapt. Veel harten blijken immers luchtkastelen te zijn.
Wat kunnen we nog
zeggen, op deze Blue Monday en tevens toepasselijk spiegelende dag? Dat we
trots zijn, maar soms ook een beetje uitgepraat. Dat er het afgelopen jaar naast talisvrouwen ook een aantal wezens voorbij kwamen die ons zacht streelden, muziek speelden en het licht
weer aandraaiden. Daar zijn we dankbaar voor. Maar minstens even talrijk waren de bedriegers, de
verstoppers, de blinden en cyclopen die zich koning waanden. Hun verhalen waren
zo omfloerst en zo aan elkaar gelijk, dat ik de moeite niet meer nam om ze neer
te pennen. Dat was misschien wel anders in dit vijfde jaar Huiverinkt. Wat je verzwijgt, aan wie je spiegelend stilte geeft, verdwijnt ooit
hopelijk vanzelf. Daarna wordt verontwaardiging misschien in ontroering omgezet.
Het komende jaar
blijft het hier vooral stil. Laat je niet vangen door die geruisloosheid. De regen
klettert genadeloos door. Ik zal af en toe wat druppels vangen, kom gerust
af en toe schuilen. Ik warm de soep vast voor je op. Maar zwijg alsjeblieft als
je niet weet wat zeggen. Ook van het luisteren naar de wind kunnen we wat
leren. Ik zal je helpen vinden waar dit ooit begon. Samen zullen we andere
klanken zoeken, andere schalen waarin we het kunnen rangschikken.
O ja, weten jullie na vijf jaar al dat ik muziek verstop achter de linkjes? En dat ik structureel deze verjaardag vier?
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten