2012: een balans

Was 2012 net zo triest als 2011? Eens kijken...

2102 was het jaar van…

Mijn vader. En mezelf.

Grootste dilemma

2012 was het jaar waarin ik een deel verontwaardiging, die al generaties lang door dit bloed stroomt, probeerde om te zetten in dankbaarheid en zachtheid. Omdat er te veel heftige dingen gebeuren in mijn leven om lang stil te staan bij de berg miserie op de aardkloot. Omdat ik nog veel liefde te geven en ontvangen heb en dus liefst geen energie steek in protest, leugenaars, twijfelaars, schimpen, schampen. Als je je ego probeert los te laten, win je kracht. Maar er ontstaat wel een gat. Inderdaad, we kunnen dat gat vullen met licht en liefde. Vallen we dan in slaap?

Kortom: 2012 was het jaar waarin ik – laten we een spook een spook noemen – een beetje ‘spiritueel’ werd. Ik vind het zelf nog belachelijk klinken, al betekent het vooral tegelijk strenger en zachter zijn voor mezelf en mijn hollende hoofd. Iets moois dus. En onderweg vond ik wel een gespierde gids met pauwenveren, maar dé leraar voor bij het mentale kampvuur heb ik nog niet gevonden. Ik ben zelf een best goede lerares. Eenendertig jaar en wat extra generaties ervaring. Maar ook ik ben doodsbang soms. Van mezelf. Van de dood. Van de liefde.

Grootste dankbaarheid

2012 was het jaar waarin ik mezelf nog eens de lessen voorschotelde die ik blijkbaar nog niet goed geleerd had. Flink gekruid en weldadig geflambeerd deze keer. Ik heb het mezelf niet simpel gemaakt. Maar wat wel simpel was, was dankbaar zijn om iedere dag die ik met mijn vader doorbracht.

Grootste inzicht

Dat ik een vlijmscherpe intuïtie heb, behalve als het op mannen kiezen aankomt. Dat ik niet zomaar iedereen in mijn spiegel moet laten kijken. Want als je je vinger aan de randen snijdt, wil ik niet aan je vinger zuigen. Zeker niet nu. Mijn tanden zijn nog rood van mijn eigen bloed. Ik kruip dagelijks in mijn hoekje of op een kussen om mijn wonden te likken en ze met tranen te zalven. Talisvrouwen zijn er toegestaan, katten, warme thee en zachte muziek. Voor al de rest gaat het hart soms op een kier. In 2013 olie kopen. Want nu piepen de scharnieren flink.

Vreemdste ontmoeting

De pornoacteur in het vliegtuig naar China. Ik vertelde over de vlinders in mijn buik en hij over de verkrachtingen die hij naspeelde. Toen ik, uitgeput door lange liefdesnachten, tegen zijn schouder in slaap viel, streelde hij mijn onderrug. En hij sprak de vrees uit hem de volgende dag niet meer recht te krijgen. La tendresse… ze won. Ik heb na de aardbeienmilkshake op het vliegveld niets meer van hem vernomen.

Beste boek / grootste ergernis / beste voornemen

Mag het een tijdschrift zijn? Dan het erotisch-apocalyptisch nummer van Kluger Hans, dat ik coördineerde en waarvoor ik na vier jaargangen eindelijk eens een inleiding durfde schrijven. Toch een boek? Schoorvoetend: Shantaram. Mooi, maar de ongeloofwaardigheid ergerde me. (Zoals wel meer ‘sweet little lies’ in 2012). En de verslavingen van het hoofdpersonage. Ik heb het sinds 2012 helemaal gehad met verslavingen. Hoe de omgeving de verslaving mee in stand houdt. Bah. Wat zorgen we soms slecht voor onszelf en elkaar. O ja, zelf zwaar beschaamd om mijn Facebookverslaving en breder internetverslaving. Die moet eraan in 2013.

Beste muziek

Niets nieuws greep me echt, behalve de stilte dan. Die zocht ik vaker op.

Beste optreden

D’Angelo in Paradiso. O, van mezelf? Met pianist G. in de Roode Bioscoop. Twee keer repeteren, een maffe voorgeschiedenis. En toch zo gebalanceerd en fragiel. Net zoals de les die ik in mei aan mijn eerstejaars gaf. Ik gooide mijn hart zomaar op tafel en achteraf was er niets gebroken. Mooi. 

Beste pen

Ik heb dit jaar geen enkel echt memorabel stuk geschreven. Soldaat zonder naam dateert nog van vorig jaar. De lange stiltes tussendoor zeggen het meest. Ik ben ook blij met mijn brief aan de herfst, maar vond het moeilijk om deze seizoenscyclus na vier jaar af te sluiten.

Lul van het jaar

Even overboord met het grote dilemma, want een eindejaarslijstje zonder lul van het jaar is geen leuk lijstje. Mag dat nog een keertje Bart De Wever zijn? Nee? Ok, Kwepelsteeltje dan. Het nieuwe sprookjesfiguur van 2012, dat na de kortstondige terugkeer van de Grijsaard opdook. Toegegeven, het was fijn om dwars door alles even keiverliefd te zijn. Het was tof om er achteraf een verhaal over te schrijven en dat aan een handvol ademloze kinderen voor te lezen. Maar het is vooral belangrijk om de moraal van dat verhaal goed te onthouden. Neem die lul trouwens niet te letterlijk.

Vrouw van het jaar

Mijn zus. En ook de vrouw die dag in dag uit voor mijn vader zorgt. En de talisvrouwen.

Baby van het jaar

Hinkstapdame. Stevige billen, Belgisch-Tijgerbloed. Luide stem, bijna altijd vrolijk. Heerlijk kind.

Dier van het jaar

De leeuwin die niemand nodig heeft. En haar zwarte panter.

Leukste nieuwkomers
JK, de lievelingsverzorger van mijn boskat. Eerder vermelde pianist G. En mijn pauwenman.

Grappigste moment / leukste cadeau

Een moment dat heel geheim moet blijven. Mijn neus tintelt nog. Het moment verpakte zich in dit kattebelletje. En het tweede grappigste moment is ook geheim, maar daar waren een paar ingewijde vrienden bij. Een bos, een camera, bergschoenen en ... Deze trip naar een gezellig huisje op een heuvel in de Ardennen was veruit het beste cadeau van 2012.

Grootste pukkel 
Staat op dit moment op mijn linkerwang. Zucht. Gelukkig ben ik sinds 2012 dankbaar om de kleinste dingen.

Leukste trivialiteit

Dat Peter Pan op een Backstreet Boy lijkt en misschien wel groot zal worden in 2013. Dat de Grote Boze Wolf nu in God gelooft en in ruil daarvoor rijkelijk behaarde borstjes heeft gekregen. Dat zijn A. in haar brief nog veel leuker bleek dan in mijn hoofd. Dat een ego overbodig is, maar zolang het er nog is, op zichzelf aangewezen is. En dat dat soms best grappig is.

Kortom

Beetje zonde dat al de onzin niet ophield op 21 december. Maar er zat ook leuke onzin tussen. Echte vriendschap. En bovenal: veel dingen die ik niet op papier krijg. De realiteit die achter deze woorden schuilgaat, staat in contrast met alles wat ik lijk te schrijven. Dat is moeilijk. Ik ben niet goed in verzwijgen. 2012: nog best veel theater, maar ook wat (pijnlijke) intimiteit. In 2013 minder van het eerste, veel meer van het laatste. Ik heb weinig zin in de pijn die nog volgt. Maar we gaan door. Op een kussen, in de wolken, aan de grond. Met familie, talisvrouwen en al wie de moeite waard is om dichterbij te laten komen.

Papa, ik zie u graag.

Twee dagen zonder tijd

Ik heb het u gezegd. Dat het net de onzegbare dingen zijn die blijven haken. De vertakkingen die tot in de tenen tintelen, de armen die de berg omarmen, de schreeuw in het bos die we herkennen en die van binnenuit lijkt te komen. Het lichaam in het bed, dat niet het onze is, maar wel bevreemdend vertrouwd, warm en koud aanvoelt. De krop in de strot, de hand op het hart. Het is al van u en u van mij. Nooit eerder zo vrij. Er resten ons nog twee dagen zonder tijd.

Gedempt kloppen

Bij het thuiskomen struikelde ik bijna over een dronken tong. Het bleek glad ijs te zijn waar ik al eerder voor gewaarschuwd werd. Er lag een vrouw in mijn bed. En een kat op mijn buik. Achteraf bekeken was het best een goede nacht. De echo’s in mijn dromen hadden een andere kleur.

Na de slaap heb ik dorre bladeren weggeknipt. Je keek over mijn schouder met vier ogen mee. Ik dacht aan de bom in mijn bloed, de vingers die boven mijn hoofd zweven en hoe het te vertellen. Slaan of sussen? Niet veel mensen zien het. Ze zeggen: ‘Nog een reden om er een feest van te maken.’ Of in lotushouding geloven ze in liefde die alles herprogrammeert.

Ik zweef ergens tussenin. Af en toe huil ik. In een kamer met te weinig plek voor boeken. Met muziek die beter gerangschikt is dan wat ik erbij voel. Met een hart dat niet beter weet te kruipen dan tussen deze rammelende ribben. Onder de tafel verstopt klinkt het kloppen wat gedempter. Ik hoor het toch.