Liefste muze,
Ga rustig zitten.
Zoek geen troon in deze kamer. Deze simpele stoel naast mij is voor u bedoeld. Het spijt
me van de kattenharen die na afloop aan uw begeerlijke kont zullen kleven. Of
nee, dat spijt me niet. Want de kat maakt deel uit van een harem die we delen
maar nooit bezitten. Groet meteen de talisvrouwen aan uw zijde. Kijk. Met de
ene deelt u de zachte krullen, met de andere de vederlichte streling die door
mijn haren waait.
Toegegeven, ik
had me u anders voorgesteld. Zelfs mijn vlijmscherpe intuïtie kon zich vooraf
geen beeld vormen van uw contouren. In mijn wildste dromen dacht ik dat u een
vrouw zou zijn, met deinende borsten en zoetgeurend vel. Maar nu u er bent,
herken ik u glashelder. U heeft een hart dat op het mijne lijkt. Wat zijn we
mooi samen. Open uw hand. Kijk hoe een vogel opstijgt. Kijk ook hoe de vlinder
landt. Hoe zijn vleugels zich openvouwen en weer sluiten. Als ademhaling.
Ritmisch. Geven, nemen. Of beter: schenken, aanvaarden. Liefhebben en bemind
worden.
Ja, u begrijpt
het goed. Ik ben niet lui, wat dacht u wel? Ik zal me niet zomaar laveloos
drinken aan uw gezangen. Ik schrijf niet voor niets mijn eigen wetten bij
elkaar. Af en toe zal ik u streng toespreken. Maar vaker zal ik zingen, op zoek
naar de toonhoogtes om elke dag meer van u te houden. Echo: meer van u te
houden. Meer van u te houden. Ik leg de eerste letter van uw naam steeds weer
op tafel. Glans. Mensen zullen versteld staan hoeveel woorden er gevormd kunnen
worden met die weerbarstige letter. Mysterieus en rond, met een krul onderaan.
Of een stokstaartje dat stijf staat van verwachting.
Beste muze, we
spreken elkaar later vanavond. Om middernacht bijvoorbeeld. Ook al twijfel ik
niet aan ons verhaal, ik moet mijn woorden even sparen. Om meer van u te houden.
Adem in, adem
uit,
Je Marie
P.S. Het is geen
kont trouwens, maar een poep.
P.P.S. Ik mag
mijn tongval niet verloochenen. Wen er maar vast aan.
P.P.P.S De soundtrack van dit bericht? De stilte.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten