21022012

Ik heb je niet verzonnen. Hoogstens met trage trekken geboetseerd. Daar sta je klaar, vrij van indrukken of rillingen langs de ruggengraat. Als sprankelend water raas je door mijn lijf en spoel je weg wat als verwachting aan ons kleeft.

Vandaag verzamelen vrouwen wereldwijd. Ze slaan de handen in elkaar en wiegen met hun heupen. Binnenin verzamelt kracht zich. Het hoopt zich op, ontsluit zich voor wie luistert naar wat zich in het hart verroert.

Ik neem je mee naar de berg. Onze handen buigen het riet. Voorbij de bron waar je het water uit de rotswand op kan vangen. Daar ligt de plek waar jij zacht ‘nee’ op mijn heupen schreef. Het was er veel te stil om waar te zijn.

2102 2012. Schud de cijfers tot ze rinkelen en weerloos van waarde zijn. Wapen je met zachtheid. Verwonder. Vergeef. Verander.