Poëzie van het alledaagse en keiharde seks

Schrijven is als seks. (Heb ik u aandacht, zappende lezer, sprinkhaan met korte aandachtsspanne?). Serieus. Het is een ontzettend cliché dat het oppercliché – in ieder cliché schuilt een kern van waarheid – wulps bevestigt. Als ik eenmaal begonnen ben, denk ik aan weinig anders. En in inktluwe periodes is zelfs een chagrijnige oma er meer mee bezig dan ik. Tot het beest op een dag ontwaakt, met een oergrom, een partner zoekt en deze aan flarden scheurt. Daarna ietwat beschaamd de sporen wist, het hoofd neerbuigt. “Ik heb te veel...” “Of had ik dat maar niet ...”. Fuck it.

Maar goed: deze week komt zowat alles samen. Er is de politiek en het gebrek aan pit daarin - die mij ontzettend hitsig maken. De workshop “Poëzie van het alledaagse”, die ik met collega Harold in elkaar gestoken heb, loopt ondertussen lekker los. Dus ook dat tintelt tot in mijn vingertoppen. Toch ging ik lezen vanavond. Want op mijn nachttafel liggen twee onuitgelezen boeken te kreunen. Net wanneer ik 1 van hen wilde openvouwen, stootten de klanken van “Erotic city” (extended version) door de houten vloer van dit appartementje. Zelfs de puisterige buurjongens zitten blijkbaar in dit complot. Dus ik legde Sign of the Times op en hier zit ik weer te schudden en te schrijven.

Lang maak ik het niet. Maar die week dus, daar op de hogeschool, tussen al die gekke Hollanders. Wat is het daar plezant. Gisteren nam ik aftandse Haan mee naar het kringgesprek over geliefde voorwerpen – enkel de echte vrienden zullen weten wie ik daarmee bedoel en nee, het is geen Waal. Daarna schreven de studenten rondelen over familiefoto’s, een opdracht die ik uit een vroegere schrijfcursus heb geplukt. Vandaag vertelden de studenten elkaar over de ruiltocht die ze gisteren in Amsterdam hielden. En tegen vrijdag moeten ze één voorwerp uit die ruiltocht in een andere context plaatsen en daar… euh… op locatie ‘iets’ mee doen. Een schlager zingen in een volkscafé. Een fototentoonstelling maken in het Oosterpark. Een toneelstuk opvoeren met een marktkramer als Pierrot. Enfin, som maar op, en ik hoop dat wat ze zullen brouwen nog gekker zal zijn dan deze opsomming. Éen groepje wou iets doen met stukken tapijt. Een tuintje maken op zolder. Ik reageerde al een beetje extra enthousiast… Plots riep een meisje, 1 minuut voor de deuren van het klaslokaal sloten, “Vlekken op een tapijt!!! Iedere vlek heeft een eigen verhaal!”

Ik lachte breed en kon het niet laten om een verhaal te vertellen over een fles rode wijn, die ik ooit over het witte tapijt van een nette moeder gooide. Dat vertelde ik.

Maar stiekem dacht ik aan keiharde seks.