De nachtraaf

KRAK. Daar kraakt een nachtraaf nog een noot. Of PLOF – de noot blijkt een bes te zijn. Meer dan een zoetsappige stroom die van de boomstam glijdt, heeft de raaf niet meer te bieden. Zijn snavel is niet scherp genoeg. Betekenisloos zonder meer en zeker zonder luisteraars. Of is er daar een kind dat zich in de wortels verschuilt? Een heel vroege vlinder die alvast zijn vleugels uitprobeert en bij het minste geluid weer landt op een met mos begroeide stronk? Droom verder wereld. De kat strekt zich uit op het schapenvel.

Ik weet het niet of daar nog iemand is. En bovendien is dit niet meer dan het ongeduldig tikken van een schramme pen – die na drie dagen bros beschuit in een maag gedrenkt met venkelthee – zacht in me zingt… “Buig me, zuig me uit, gebruik me desnoods hardhandig”…