Hup Holland Hup

Omdat het ons zo vrolijk maakt:
de spier die strak gespannen staat
en doelgericht zoals het hoofd
niet knapt - een voet
op de juiste plaats in het hart getrapt,
de twee seconden twijfel voor het moment
dat stolt: de bal die tussen benen stuitert
en dan toch een hoofd of hiel vindt
achterwaarts in de netten rolt.

Dat gun ik u. Op andere wijze mag het ook.
Een dichter heeft hier niet veel meer over te zeggen.

Blame it on the full moon

Mocht het een duidelijk teken van poëtisch talent zijn, ik zou het vaker doen zonder schaamte. Uren wakker liggen. Omdat ik in mijn slapeloze buik een kwartelei uitbroed. Met heel veel kleine, mooie stipjes op het breekbare glazuur. Met een inhoud die je in één keer uit kan slurpen, als je daar de moed voor hebt. Ja, in mijn wildste dromen (die ik dus nooit droom) verbluf ik de hele wereld na een slechte nacht.

Maar na drie uur kantelen, krabben en kraken is zelfs die metafoor van een belachelijk poëtisch gehalte. Want een rusteloze geest hapert op de foute momenten, verwart aanhalingstekens met bladruimte, haalt vooral veel angsten door de mallemolen.

Want beste mensen, het wordt een overvolle zomer, die heel veel kan veranderen en me een beetje bang maakt. Voorlopig geef ik nog even de volle maan de schuld. Maar dat liedje duurt niet lang meer.

een rinkelende kat

Ik heb mijn haar laten knippen door een kindvrouwtje met een kattenlijf dat in een kanariegele t-shirt gespannen zat. Nadien stapte ik van het geurige kapsalon naar de groentewinkel en kocht daar maffe groeisels als cantharellen, zoete aardappelen en ook banale spaghettigroenten. Tussen de knollen dook plots het hoofd van de Dichter D. op. Hij merkte op dat mijn haar zo veel gegroeid was, het moest dus wel erg lang geleden zijn. We lachten om het misverstand en deelden maatjes en rode bessen op een terras. Later die dag was ik mijn telefoon kwijt. Vanmorgen werd ik gewekt door een rinkelende kat aan mijn voeteneind. Stil hoop ik dat het nu echt zomer is. Het minst poëtische seizoen, dat zonder brieven bovenal lachwekkend is.

(Wie wil grinniken om hoe de pers opnieuw bij de neus genomen werd, moet dit bizar voetbalverhaal eens lezen)

Mijn paranormale bijdrage in Kluger Hans 6

Alerte lezers hebben waarschijnlijk wel opgemerkt dat ik een paar weken geleden heel intensief aan het schrijven was. Het resultaat van deze schrijfmarathon verschijnt deze week in de nieuwe Kluger Hans. Het zijn geen gedichten, het is geen proza en zeker geen typisch essay. Ik noem het een 'persoonlijk artikel', anderen noemen het waarschijnlijk een beetje gek. Het onderwerp kwam nooit rechtstreeks aan bod hier op Huiverinkt, al heeft het 'achter de schermen' zeker gevolgen gehad. Ook nu hou ik het onderwerp van mijn verwonderd verhaal nog eventjes geheim, maar ik kan jullie wel een stuk uit de inleiding van het zesde, paranormale nummer geven.

“Ooit geloofde ik niks. Maar omdat er steeds weer rare zaken gebeurden, waar ik mij ook maar vertoonde, heb ik dat [on-]geloof bijgesteld.” Dit schrijft Maria van Daalen in een van haar mails naar aanleiding van Kluger Hans #06. Wij geloven ook niks, maar vanuit een gezonde nieuwsgierigheid hebben wij ons afgevraagd op welke manier het paranormale een plaats inneemt in de literatuur. We leggen de lat zelfs nog iets hoger: een plaats in de literatuur zonder zweverig en ongeloofwaardig te worden. Wij mikken hierbij op het moment van verwondering, het ogenblik waarop een element van buiten de door ons gekende werkelijkheid als een niet te ontkennen feit in ons gezicht wordt geworpen en de werkelijkheid zoals je haar altijd gekend hebt, in vraag wordt gesteld.

Maria van Daalen en Marie Meeusen getuigen van een heel persoonlijke ervaring die hen anders naar de werkelijkheid heeft doen kijken. Omgekeerd laat Rozalie Hirs de stem van de sterren aan het woord in een speciaal voor dit nummer geschreven en vormgegeven gedichtencyclus. Vertalingen van Monika Rinck (Duitsland) en Zachary Schomburg (Verenigde Staten) lokken respectievelijk ontrafelde denkprocessen en elementen uit het horrorgenre binnen. En we sluiten de focus op paranormaliteit af met twee gedichten van Han van der Vegt.

Buiten de focus op paranormaliteit valt in de rubriek ‘Richting EU’ het verhaal van Eduardo Halfon. Deze in Spanje wonende Guatamalteek vertelt op een overtuigende manier een bij uitstek Europees verhaal: het verhaal van een nummer op de linkerarm van een Poolse Jood.

Nieuwsgierig geworden? De Kluger Hansen liggen binnenkort in deze verkooppunten. Als u het nummer volgende week al op uw deurmat wil vinden, stort u zeven euro op de Kluger Hans-rekening. Hoe dat in zijn werk gaat, vindt u hier.

Na de deadline

in ruil voor een haarfijn gevoel
of beter nog een handvol kersen
iets wat minstens even rood en vol is
op de schaal van zoetheid

kortom daarom en met de hoop op zomer
stromen er al vast wat woorden door
vier kloppende kamers

ze happen nog na zoeken blindelings
naar wat robuust is en vrij van muizenissen
spinnenwebben want het was benauwd
en zo mathematisch dramde de taal
van verkiezingsslogans en verbeterdrang

(een oranje bol beukt door de wolken)

bizarre zoekwoorden, part x

1. spillebeentjes neuken
2. kloppende halsslagader
3. zilverkleurige schoenen
4. verliefd op tomboy
5. aanrijding met een persoon eufemisme

Asjemenou.

Belgenverdriet

Zou ik? Stiekem? Toch? Ja, want ik ben woorden kwijt. En behoorlijk moe.

Indifference

Voor een dag van morgen

Wanneer ik morgen doodga
vertel dan aan mijn lezers
hoe ik De Wever vreesde.

Vertel het aan het kind
dat in de bomen klimt
of aan ’t verstand dat uit de takken valt
hoe hij het niet verdient.

Vertel het aan een dier
dat echt genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het in het Frans
en ook in alle andere talen.

Vertel het aan elk bloedend hart
Vertel het aan de dromen van glas
hoe boos ik op hem was

Maar zeg het ook aan zij
die toch in hem geloofden.
Ook al willen ze niet geloven
dat alleen maar een man alleen maar een vrouw
dat de een zich in de ander zo vergissen kan
als zij in hem.

Examentoezicht

(voor hij/zij die me gisteren deed blozen)

Ik drentel als een kloek op houten hakken door rijen van twintig of nog niet. Wie struikelde is net iets ouder maar dat deert niet als je zit. Nog steeds de halve harten om hun nek. De knopen in het haar, de afgekloven nagels. Een hemd met onhandig lange mouwen, zorgzaam platgedrukt door een moeder die in hem haar vader ziet. In de hoofden onaffe gedachten: de fietsband die thuis klapte, het jeugdlokaal, het pittakot. Wat zijn de muren grijs. Regen druppelt zachtjes door. Een pen krast, een buik gromt. Ik wil wel in hun ogen kijken maar dat ligt niet in mijn handen dus praat ik met papier. Af en toe stuurt een waaghals me een glimp. Oh ironie! Dit zijn ernstige zaken. Een boodschap wordt op mentale draden verzonden (wie las de Kinderen van Bolderburen?) maar klatert geluidloos neer op koude muren, een ongegronde kloof. Nochtans zorgt drie keer herlezen voor heel wat graden meer. De Vlasmarkt. Het scoutskamp. Schouders die vervellen. Een lief dat omgewisseld en hoger wordt. Nog een kleurstofijsje zodat je even tien jaar jonger lijkt. Hou dat in gedachten, laat het spoelen. Over een paar dagen wordt alles anders en toch duurt niets lang. Steeds weer: blijf alert voor wat zichzelf tegenspreekt. Neem alles op de korrel. In een land van blinden is de eenoog koning. Maar ook daar valt veel aan toe te voegen.

verkiezingen bis bang bis bang

het waait heel hard terwijl ik schrijf misschien omdat dit toch verloren gaat in de wolken kruipt en daar tot water groeit om op dertien juni als laatste druppel op mijn wang te plensen

er kraait geen haan naar wat ik schrijf maar toch voel ik een rilling onder veren gaan het wordt zo koud en dicht bij elkaar kruipen is gevaarlijk in dit hok wantrouw ik bijna iedereen

het gaat maar door terwijl ik schrijf ‘nicht von Heute bis Morgen, aber langsam’ slist de slang en dat maakt het nog erger als een lintworm die vanbinnen alles opvreet en wij maar kijken

ondertussen worden boten overvallen druipt er olie in wat ik schrijf de massa zwijgt en nergens kan er nog een punt komen zelfs een komma zou van valse rust getuigen die niet bestaat

dit houdt niet op dit holt me uit dit neemt mijn slaap dit stopt mijn pen dit maakt me boos dit start de inkt dit gaat niet goed dit gaat niet goed dit gaat niet goed dit houdt niet op dit stop

De massa en de politieke zus

Ik ben 'In Europa' van Geert Mak aan het lezen. Wanneer ik mij echt ongerust maak, zoals nu met de nakende verkiezingsuitslag, volstaat fictie niet meer. Vluchten kan niet. Ik heb feiten nodig, informatie, non-fictie dus. Dus lees ik partijprogramma's door. En lees ik 'In Europa', in een poging te begrijpen hoe het steeds zo ver kan komen. Geert Mak vat een theorie van Walter Benjamin samen: "Massa ontstaat op het moment dat de mensen op straat elkaar niet meer in de ogen kijken". Ik blijf kijken, maar ik vind het best beangstigend te beseffen dat ze werkelijk overal zijn. Vandaag schreef ik een vriendelijk mailtje op Facebook naar een NV-A'ster die op 24 uur twee keer hetzelfde lelijke foldertje in mijn brievenbus propte. Conclusie: geen. Maar we delen wel drie vrienden, waaronder één van mijn allerbeste vriendinnen.

Ik weet nog niet in wie ik zondag mijn vertrouwen zal schenken. Maar ik geloof wel dat een grote dosis antigif nodig zal zijn. Wie ook een ruk naar links overweegt en wél in Antwerpen woont, kan misschien op mijn zus stemmen. Ik geef hieronder haar brief weer.

Beste vrienden, kennissen, familieleden en buurtbewoners,

Sommigen weten er al van. Voor het anderen klinkt het als een verrassing. Maar ik engageer mij voor de verkiezingen van 13 juni door mij kandidaat te stellen (11e opvolger) op de Kamerlijst van PVDA+ Antwerpen.
Laat ik mezelf eerst even kort voorstellen… Ik ben Irina, 22 jaar en rond mijn master Vergelijkende en Internationale Politiek aan de KULeuven af. Hiervoor heb ik een bachelor Sociologie aan de UA gestudeerd. Ik ben al een aantal jaren actief bij Comac (de studentenafdeling van PVDA+). Bovendien ben ik erg geïnteresseerd in de Noord-Zuidproblematiek.
Gezien mijn bekommernis om de samenleving, denk ik dat mijn (bescheiden) engagement in de politiek toch niet zo’n verwonderlijke stap is. We maken onzekere tijden mee. De politieke spanningen zijn om te snijden, maar ook voelen we de gevolgen van een wereldwijde economische crisis. Het politieke ‘gekibbel’ lijkt het debat over sociaal-economische thema’s wel te verdringen. Dit is uiterst gevaarlijk in tijden van economische crisis. Er dreigen asociale maatregelen getroffen te worden boven de hoofden van de mensen.
Daarom stel ik graag het programma van PVDA+ voor. In deze brief raak ik slechts enkele thema’s en standpunten van PVDA+ aan waar ik mij momenteel het beste bij aansluit. Voor het volledige programma, neem je best een kijkje op: http://www.stophetpolitiekecircus.be/programma-pvda.html.
De ‘Miljonairstaks’ zou alvast een ideale manier zijn om de rekening te laten betalen door diegenen die de crisis veroorzaakt hebben: de roekeloze bankiers en de superrijke euromiljonairs. Dit plan is realistisch en berekend. Deze taks op grote fortuinen zorgt niet enkel voor een billijke herverdeling van de middelen, maar levert ook 8 miljard euro op die op zijn beurt geïnvesteerd moeten worden in openbare tewerkstelling, sociale zekerheid, een openbaar programma van wetenschappelijk onderzoek en voor de werkingsmiddelen van het onderwijs.
Ook steun ik voorstellen om de verstandhouding en wederzijdse solidariteit in België te verbeteren door te investeren in een beter taalonderwijs (Frans en Nederlands): meer middelen voor scholen en gratis taalcursussen voor volwassenen.
Gegeven de huidige klimaatcrisis kunnen we ook niet anders dan een meerjarenplan op te stellen om o.a. het gebruik van fossiele brandstoffen (steenkool, olie, gas) sterk te verminderen ten voordele van hernieuwbare energiebronnen zoals waterkracht, windenergie, zonne-energie en aardwarmte. In deze sectoren moet flink geïnvesteerd worden via een heffing op de superwinsten van de olie- en gasmaatschappijen.

Met een stem op mij maak je PVDA+ blij! Maar vooral: het zou ons landje deugd doen! Stemmen op PVDA+ is immers geen weggegooide, maar een sociaal duurzame stem!


Irina Meeusen