Getoeter en sirenes

Half elf. Rumoer in de gangen. Er wordt over hoofden heen geroepen. Een paar studenten, die domweg denken dat de op stapel staande actie hen niet aanbelangt, hoor ik druk plannen maken om op café te gaan. Ik protesteer in stilte en baan me tussen tientallen lichamen een weg naar de trappen, stoot met mijn rugzak zachtjes tegen wat ruggen aan. De binnentuin van de lerarenopleiding wordt stilaan drukker. Twee verdiepingen hoger staan ze me opgewonden op te wachten. “We hebben toch geen les, hé mevrouw?” Ik antwoord dat ik inderdaad de les liever uitstel, al hebben we nu al te weinig momenten samen om alle leerstof door te nemen. En om te vermijden dat dit nog erger wordt, of dat ze binnenkort helemaal geen taalles meer krijgen, spoor ik hen aan om mee te gaan. Dat vinden ze een mooi compromis. We vertrekken. Een lang spoor trekt traag richting Kortrijksesteenweg. Onderweg geef ik wat tekst en uitleg.

Borden hebben we niet kunnen maken, want deze actie werd pas gisteren aangekondigd. We voelden het nochtans al langer. Het onderwijzend personeel zit op zijn tandvlees. En er werden nieuwe ontslagen aangekondigd. Tijd dus om die tanden te laten zien. Als we bij het directiegebouw aankomen, steken de lectoren onder applaus de straat over. De studenten zetten in: “Wij willen onderwijs, waar is ons geld?” Er is slechts één vlag te bespeuren, van de vakbond. Dus worden er papiertjes bovengehaald. Terwijl de studenten wat zinnen neerkrabbelen, verdwijnt het lectorenteam in het gebouw. Een paar enkelingen stappen mee binnen, één van hen vraagt aan de receptie waar hij Pascal Smet kan vinden. Ik grinnik in mijn vuist.

Na tien minuten vruchteloos te hebben gewacht in een gangetje, besluit ik dat er wel genoeg lectoren boven zijn om de petitie tegen de besparingen en naakte ontslagen aan de algemene directie te overhandigen. Ik loop terug naar buiten en mijn hart maakt een sprongetje. Een aantal enthousiaste meisjes sporen het verkeer aan om lawaai te maken. “Tuut of bel voor het onderwijs” staat er op de papieren die ze aan de voorbijgangers tonen. Een trambel rinkelt luid, bestelwagens vallen in, een fietser voert fijntjes de boventoon. De sirene van een brandweerwagen wordt op luid gejoel onthaald. Wanneer zelfs de Gentse flikken hun argwaan laten vallen en hun sirene aanzetten, wordt het begeleidende applaus en getoeter bijna oorverdovend.

Of het iets uithaalt, valt sterk te betwijfelen. Maar ik was trots op de studenten. Omdat ze de aandacht op ludieke wijze wisten te trekken, zonder daarbij baldadig te worden. Omdat ze beseffen dat ze net als wij slecht geïnformeerd zijn. Hun nieuwsgierigheid hen drijft tot het stellen van vragen over de beslissingen die over hun hoofd worden genomen. Toen er tegen de kernwapens geprotesteerd werd, waren zij niet eens geboren. Ook Hand in Hand is hen vreemd. En toen mijn generatie profiteerde van de chaos die het spaghetti-arrest door de scholen liet waaien, stapelden zij nog blokjes op elkaar. Maar monddood zijn ze allerminst.

Pascal Smet komt binnenkort naar de hogeschool. Ik hoop dat het vuur dat aan zijn schenen gelegd wordt, laaiend zal zijn. Want, toegegeven, het is crisis en dat maakt het voor iedereen moeilijk, ook voor een onderwijsminister. Maar er wordt nu wel heel veel afgebouwd. Ik voorspel ruïnes, als dit zo verder gaat. De heropbouw zal heel veel tijd vragen.

Update: De Gentenaar maakte een filmpje. Bekijk het hier.