Dag 9: Bol-Plitvice
Het verhaal stokt. Op weg van het strand naar de bergen wordt alles beschamend stil. Het gejoel van spelende kinderen wordt vervangen door het eenzame geblaf van een hond. Hij maant je aan je bier sneller te drinken, voort te maken. Gefronste voorhoofden begroeten je nors. Wat verder werd een kerk gehalveerd, maar daar mag je niet te lang naar kijken. De valse glans van het toerisme zijn we even kwijt, maar daar komt kippenvel voor in de plaats. ’s Nachts is het immers erg fris en in je dromen kom je nog meer brokstukken tegen. De remedie? Een uil, een groene vallei, het krakend geluid van hout op een kampvuur.
Dag 10: Plitvice
Limoengroen. Grasgroen. Toerist. Klik. Kwaak. Hemelsblauw. Gifgroen. Kanariegeel. Forel. Libel. Toerist. Als je het water aanraakt, raken de kleuren uit balans. Dus klik en stil. Een grot. Klimmen. Dalen. Water. Wijn. Hamburgers met ketchup tussendoor. Klimopgroen. Klater. Lichtblauw. Waterval. Een kus in de nek. Waarom ik niets zeg? Omdat ik nu enkel kijk en pas later wil schrijven of praten. Kalksteen en chemische reacties. De elfjes hebben de oorlog overleefd maar slapen nu al vijftien jaar in de holtes. Deze plek verdraagt geen woorden.
Posts
1 opmerking:
subliem! drukt het gevoelen uit dat nog steeds in mijn herinnering leeft van toen ik er als elfjarig meisje met je grootouders ben geweest. Bomma genoot met volle teugen dat we wilde aardbeitjes konden plukken. Voor de rest moesten we stil zijn, ...je mama
Een reactie posten