Een sjakos en wat poëzie

Toen ik daarstraks met rode wangen thuis kwam, lag er een handtas voor mijn voordeur. Een witte met gouden slot en frutsels. Er zijn maar twee mogelijkheden. Er heeft iemand zijn verkleedkoffer door de wolken geschud en deze handtas is voor mijn met onkruid bezaaide drempel beland. Ofwel vind ik morgenvroeg een bejaarde dame in een goot wat verderop. Hoe het ook zij, ik vind het een lugubere vondst. Hoe we ermee omgaan is zo mogelijk nog vreemder. Drie keer heb ik de handtas ondertussen slordig op het trottoir gelegd. Drie keer werd ze opnieuw keurig tegen mijn gevel geplaatst. Dus minstens vier keer (mezelf incluis) werd het ding tevergeefs geopend en evenveel keren werd het ding schuldbewust in de rangen der redelijkheid geplaatst. Alsof het nu van mij is.

En dan nog: daarnet naar een poëzieavond gegaan, een samenwerking tussen de Universiteit Gent (Yves T'Sjoen) en 'de' Stad Gent. 'Peter en Wolf' (Peter Holvoet-Hanssen, Laura Verlinden en Joris Vercammen) slaagden erin een noodzakelijke dromerigheid in het gebeuren te brengen. Roland Jooris maakte indruk met zijn recht-door-zee poëzie, Leonard Nolens - met de blik op oneindig - sprak uit het hart en ontroerde me met de bijna-tranen die ik misschien verzonnen heb. Eva Cox voldeed aan de verwachtingen die haar nieuwe bundel opriepen (lees het, vooral het broodbijtgedicht doet me naar adem happen). En Benno Barnard was lekker onverschrokken. Vijf keer tien minuten die konden bekoren. Dat is veel.

Ik zou nog een briefje willen schrijven aan het vouwvrouwtje dat naast me zat, maar daarvoor is het te laat. Mea culpa. Binnenkort echt meer, na alweer een bergreis.