Eén jaar Huiverinkt

De tijd dringt vanavond. Ik heb nog vijfentwintig minuten om een bericht te schrijven. Want verjaardagen vier je geen dag te laat. Toch niet als je op dat vlak nog een klein kleutertje bent. Ik verwachtte vanmorgen bijna een stoel met bloemen van crêpepapier. Maar zo werkt het niet in het blogwereldje. Hier moet je zelf de stoelen versieren en hopen dat er af en toe een voorbijganger een paar minuutjes op je plek wil rusten.

Ik ga niet nostalgisch doen. Want zoveel stelt het allemaal niet voor. Dat deze blog vandaag een jaar oud is, ontdekte ik zelf pas vorige week. In het totaalplaatje zijn blogs als deze niet meer dan een klein stipje. Een Wally in de massa. Maar toch. Het heeft iets betekend. En daarvoor wil graag nog twintig minuutjes van m’n slaap stelen, om u dat kort te vertellen.

Ik ga niet goochelen met statistieken. Daar hebt u geen bal aan. Bovendien ontdekte ik pas na enkele maanden Huiverinkt dat er notabene zoiets bestond als Google Analytics. En vreemd misschien, maar goochelen met woorden ga ik evenmin. Daar is het te laat voor, morgen te dichtbij.

Misschien dit. Ik ben blij met mijn paar handjes trouwe lezers. Ze zijn heel verschillend van elkaar. Onder hen vrienden in het echte leven, waarvan ik er minstens twee na jaren via deze blog terugvond. Ze pretenderen vaak deze blog niet te lezen, want de Marie in real-life, daar kan je tenminste pinten mee pakken. Maar soms liegen ze. Geef maar toe, enkelen onder jullie geven bij het volgende glas alcohol niet eens toe dat ze dit gelezen hebben. Ik heb hier ruzie gemaakt, ben overmoedig geweest en soms onvoorzichtig in het vertellen van te persoonlijke verhalen. Verhalen die niet altijd uit eerste hand komen en die ik in het vervolg bij hun rechtmatige eigenaars zal proberen te laten.

Deze rechtmatige eigenaars zijn vaak onbekend voor de andere lezers: de zielsverwanten in de poëzie. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat deze blog meer was dan het overbruggen van een jarenlange schrijfstilte. Via deze blog werd ik gevraagd om deel uit te maken van Collectief Balein. Ik stond een aantal keer op podia. Aarzelend, maar toch. Ik nam deel aan schrijfweekends en binnenkort verschijnt het eerste nummer van een tijdschrift waar ik mee aan werk. Een groot deel van de redactie leerde ik (rechtstreeks of via via) door deze blog kennen.

En kijk: er resten mij nog zeven minuten en een lichte nostalgie blijkt al onvermijdelijk. Dus gooien we het over een andere boeg. Hallo aan de Anoniemen, die zich met alter-ego’s half kenbaar maken. Een verlangende kus aan de Zomer, een grijns voor de Winter en een kneep in de billen van het Meisje van de cd-winkel. Hoe ontrouw ik in het dagelijkse leven ook blijk te zijn in het schrijven van brieven aan mensen die even wat verder van me af wonen… hier eer ik jullie voldoende, lijkt me. In ergernis. Met vertedering. Met liefde.

Nog vier minuten resten me. Laat ik die gebruiken om dit bericht te herlezen en posten.

Alle liefs
Marie