De oorlog in Gaza is walgelijk. Die weerstand moeten we voelen. Huiverinkt is niet vaak politiek. En of dat vannacht anders is, valt ten zeerste te betwijfelen. Maar ik kan er niet van slapen. Dit weekend kan ik hier niet zijn. Spijtig.
Het valt niet mee: om half twee gebogen over de computer zitten. Doodmoe willen slapen of schreeuwen zonder ritme. Met spierwit hoofd voel ik mijn schouders samentrekken. Zo is het nu: zonder woorden zijn en stijf en als in water boordevol. Het valt niet mee.
Het valt niet mee: bang zijn voor de dood. Vijftig foto’s zien van kinderlijken. Een klets joods bloed beschaamd door je lijf voelen stromen. Aan hoge zwarte hoeden op heuvels denken en nog harder kokhalzen. Weten dat zelfs dit platgesmeten land op een dag steriel zal lijken. (Deze zin is over enkele seconden weer normaal). Beloofd: enkel troost wordt niet getolereerd. Wie liefheeft zal krijsen.
Misschien is het nodig: dat we sterven. U gelooft toch wel dat wij u dit alles gunnen? Op vakkundige wijze doen we dit; anoniem en solidair. Voor u verderop is alles gratis. De angel in de televisie, de gebarsten hoofden in het zand en met geheven glas de schaamte.
Hoor! Het gonst van ‘Gaza Gaza Gaza’. Knijp je oren dicht. Probeer het te vermijden. We moeten onze kinderen beschermen. Ga slapen nu. Misschien zie ik je morgen bij het kleine dadelkraam. We zullen knipogen naar elkaar en lachend onze denkbeeldige geweren trekken. We halen verrekijkers van de zolder. Vergeet nooit: we hebben rechten. Op rust bijvoorbeeld. Op massamoord.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Populaire berichten
-
Woord vooraf: Deze brief kreeg de meeste reacties ooit op Huiverinkt, maar nooit een antwoord van de geadresseerde. Uiteraard werd ik op Gee...
-
Bepakt met een tas vol poëzie verliet ik gisteren de pendelbus die me naar het festivalterrein van het uitverkochte Beyond-festival in... -
Lieve papa, Je weet dat het voor mij niet moeilijk is om woorden te vinden. Wel om ze te schrappen. Wat vertel ik nu? Voor een... -
Op mijn bureaublad staan twee gedichtenmappen: 'Klaar ofzo' en 'In progress'. Spijtig genoeg is de laatste map veel groter d...
Posts
5 opmerkingen:
Die hoge zwarte hoeden en vrolijke picnics op heuvels zijn walgelijk, uncanny,het beeld en de gedachte roepen een diep gevoel van schaamte op om zelfs maar tot diezelfde soort te behoren.
Och, het is even walgelijk als wij die er elke dag op 't nieuws naar kijken. De mens is een walgelijk wezen, het zijn heus niet alleen die Israeli's hoor.
@maxplack: het verschil is dat wij die beelden niet als plezierig ervaren (ik hoop dat toch), als een gepast decor voor een picnic...
Och, ik zit regelmatig voor de tv te eten hoor.
Ik denk dat wij de beelden van mensen die naar de bombardementen zitten te kijken walgelijker vinden dan de beelden van de bombardementen.
Waarom hebben wij het recht dat walgelijk te vinden en het feit dat wij tv-makers betalen om ons alles te tonen niet?
De mens is een vreemd soort voyeur.
@ maxplanck: Ik heb dit tekstje geschreven nadat enkele mensen in mijn omgeving reageerden met: 'Ach, ik hou me daar niet mee bezig' of 'We kunnen er toch niks aan doen en politiek interesseert me niet'.
Die houding stuit me tegen de menselijke inborst, omdat ik van mening ben dat betogen of een blogbericht schrijven dat de perversiteit aankaart van zowat alle betrokken partijen (dus ook de media en wij als toeschouwers) nog altijd beter is dan de ogen/oren sluiten. Iets is beter dan niets. Kijk maar naar de oorlog in Vietnam, is die niet mede gestaakt door de vele protesten?
Ik hoop dan ook dat we de hele situatie niet laten afhangen van enkel wankele wapenstilstanden. De internationale gemeenschap (op micro- en macroniveau) moet reageren. Een boycot lijkt me de radicaalste (en meest vredelievende) oplossing, maar voor mezelf wil ik vooral aantonen dat hoewel ik niet kon betogen, deze hele wantoestand me helemaal misselijk maakt.
Een reactie posten