aan een vriendin

Liefste vuurzuster,

Weet je het nog, toen we jong waren?* Ik hoefde je nooit brieven te schrijven, ik schreef je gewoon een gedicht. Zo ontstond op de vooravond van een poëzievoordracht een cyclus voor mijn beste vriendinnen in 2001. Ik weigerde één van jullie koningin te noemen. Aan ‘beste vrienden’ deden we niet. Nog steeds niet. Aan ‘goede vrienden’ wel. Iedere prinses kreeg dus een natuurelement. Of liever: werd het, in mijn woorden. Jij werd het vuur. Correctie: dat was je al en bleef je ook, tot vandaag.

Ik schreef je daarstraks een duidelijke mail. Brief in bijlage. De charme van een postzegel, pennenstreken met hartjes op de i, dat alles ontbrak. Ik zette punten, maakte in simpele bewoordingen duidelijk waarom ik jou geen pijn wou doen. Waarom je beter verdient. Waarom ik, hoe onhandig ik nu ook mag lijken, toch een greep wil doen naar de titel ‘goede vriendin’. Die titel moet je elke dag eren en zeker op dagen als vandaag en gisteren. Ik wou even rechtstaan. De observatie laten voor wat het is en spreken.

Nu schrijf ik je een tweede brief. Ook deze keer niet in blauwe inkt** die een beetje uitgelopen is. Als je huivert, huiveren anderen misschien mee. Deze brief gaat door een filter van abstractie, verliest zijn kern en versiert zichzelf met pluimen.

Je kan vliegen, als je wil. Morgen misschien beter. Verdrink nu maar, als dat is wat je nu wil doen. Kruip zelf aan de kant, als je denkt dat ademnood je sterker maakt. Of laat me drijfhout zijn dat nog te vochtig is.

Roept dit takken en armen die wijken op? Geen probleem. Ik zal de rivier voor je droogleggen. En al vond ik in huis geen dode muis, de ratten die op de bodem liggen zal ik voor je oprapen. Ik grijp hen bij de staart en zwier ze zo vijf rivieren verder.

Of trek je me mee? Zullen we eenvoudig en gelukkig zijn, onder de zon en bij elkaar?

Weet je wat ik denk, liefste vuurmeisje van mij? Wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten.


Liefs,

Marie x


ps je kreeg komma's in de aanspreking, zag je dat? Ik aarzelde een beetje.

*we zijn het nog altijd, maar dat hoeft de meelezer niet te weten
** het regent wormen en slakken nu ik dit schrijf