Portishead

"Voor alles een eerste keer". Zo luidt het spreekwoord en fluistert stilletjes ook mijn hart. Daarom schrijf ik vandaag iets dat op een muziekrecensie moet lijken. Ik vermijd het echter om playlists en dergelijke op te zoeken, want dan schep ik nog meer de illusie iets te willen neerpennen dat niet binnen mijn mogelijkheden ligt.

In mei komt Portishead naar België. Op die verdomde donderdag heb ik echter andere verplichtingen. Gisteren waren ze in Amsterdam. Ik had aanvankelijk besloten om toch maar niet de trip te maken, maar zondagavond keerde ik op m'n stappen terug en de dag nadien nam ik overhaast de trein. Leve markplaats.nl, leve impulsieve beslissingen. De groep die zowat de favoriete soundtrack was van m'n late puberteit, die moest ik toch zien, wanneer ze na meer dan een decennium besluiten om nog eens uit hun donkere grot te kruipen.

Ik heb er geen spijt van. Of dit echter aan een schitterend concert gelegen is, durf ik niet zomaar te poneren. Want Portishead was wat ik verwachtte, stelde niet teleur, maar overtrof evenmin de verwachtingen. Een gebogen Beth Gibbons, die duidelijk veel meer in contact stond met haar band dan met het publiek, kon wel degelijk bekoren. Hoe ze het doet, weet ik niet. Getormenteerde zielen spreken meer aan, schreeuwen duidelijker, zeker?

Al na het eerste nummer moest ik aan mezelf toegeven dat ik weliswaar niet helemaal kan beredeneren waarom haar gebroken stem me beroert, maar ze beroerde, da's zeker. Als zestienjarige vond ik haar teksten ontzettend intrigerend. Dat viel gisteren behoorlijk tegen. Dwalen door een bos, bang zijn om te houden van, om bemind te worden, om vergeten te worden na de dood... best mooi maar weinig vernieuwend.

Ook fijn om te ontdekken dat Portishead me met hun nieuwe nummers wat minder afkerig maakt tegenover wat in allerlei muziektijdschriften benoemd wordt met het lege 'industrial sound'. Moeten we daar fabrieken bij zien, of gekeelde kinderhalzen? Geen idee, maar de combinatie van de (eindelijk !) nieuwe geluiden met klassiekers als 'Glory Box' of 'Wandering star' maakte het mooie concert een pak weerbarstiger. Ik hou ervan als muzikanten je de oren laten spitsen.

Nog fijner is het wanneer concerten je laten leven, laten dromen, of persoonlijk dan: schrijven. En op dat vlak is er gisteren geen wereldwonder geschied, maar toch... 'Roads' blijft, hoe cliché ook, een mededinger naar mijn top tien van 'nummers die ik op m'n begrafenis wil'. Het is enkel een beetje spijtig dat ik op voorhand de exacte plaats van dit nummer had voorspeld: bij de bis-nummers.