Ook NEE heeft bestaansrecht

Ik ging vandaag naar de slotdag van de World Press Photo tentoonstelling in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Ik herinnerde me de felle misselijkheid waarmee ik tien jaar geleden een World Press Photo expositie in een Gents klooster had verlaten en had daarom met opzet niet veel gegeten. En ja. Uitgemergelde Ebola-slachtoffers, lijkenzakken en onbeschermde doodgravers in West-Afrika. De schoolschriften en jurkjes van ontvoerde Nigeriaanse schoolmeisjes. Het lijk van een inzittende van het neergeschoten vliegtuig MH17 dat door het dak van een Oekraïense slaapkamer was gestort. Uiteengerukte kinderlichaampjes na een raketaanval in de Gaza-streek. Honderden vluchtelingen op elkaar gepakt op een primitieve boot. Dat was allemaal 2014.

Hoewel, was het 2014? Het Ebola-virus maakt net als het Syrische geweld nog elke dag slachtoffers. Net als vorig jaar heeft persaandacht meer met sensatie dan met bevechten van onrecht te maken. De orang-oetan wordt nog steeds met uitsterven bedreigd. Mensensmokkelaars verdienen ook dit jaar handenvol geld aan wanhopige massa’s. En het filmpje waaruit blijkt dat zuurstoftekort onmiskenbaar de doodsoorzaak van Eric Garner was, lijkt sterk op de beelden die ons deze week uit Den Haag bereikten, waarin eenzelfde mishandeling door de politie werd aangetoond, met een gelijkaardige dood tot gevolg.

De onmacht die ik voel, is ongewijzigd. Hoewel. Na een hapje om mijn maag te kalmeren, schrijf ik nu dit stukje. Dat deed ik tien jaar geleden niet. Deze woorden voegen niets wezenlijks toe. Maar toch voelen ze als de hernieuwing van een belangrijke én pijnlijke gelofte. Deze wereld gaat mij aan. Deze wereld kan ik op mijn manier veranderen, al is het maar door onrecht te benoemen en te zorgen dat kanttekeningen ruimte krijgen. Ik sprak deze week een studentenarts. Hij vond dat de Arubaanse Mitch Henriquez maar ‘niet moest miepen’. Wie grapjes maakt over wapens, verdient het om klappen te krijgen. De man was ‘vast onder invloed’ en de politie deed gewoon haar taak.

Beste arts, u verdiende een flinke tik op uw blanke, bange handen toen u mijn verontwaardiging ter hoogte van mijn bovenarmen probeerde weg te strelen. Het spijt me dat ik te verbouwereerd was om u die klap te geven. U verdient een grote spiegel in uw praktijk. U verdient een stel gebeurtenissen die uw vooroordelen op de proef stellen. Uw job verdient, net zoals elke andere noodzakelijke job, precisie en professionaliteit. Zoals de politie de vriend van iedereen zou moeten zijn, moet u ook uw taak kennen. Genees wie u kan genezen, wars van vooroordelen, zelfingenomenheid of racisme. Ik zal vraagtekens blijven plaatsen. En Griekenland verdedigt opnieuw de democratie. Dat de NEE gehoord mag worden. Ook NEE heeft bestaansrecht. Net zoals wie niet langer kan ademen, nog steeds een stem verdient.