Kantlijn

“Wist jij dat, dat álle mensen kunnen schrijven?” Je fluisterde de vraag in mijn oor. Ik had geen zin om ook dat nog aan je uit te leggen. Hoe vanuit de kantlijn*, op het rafelrandje van het hart, breekbaarheid altijd de juiste woorden vindt. Voor thuislozen geldt niets anders. Zij hebben de sterrenhemel als dak boven hun hoofd. Wat wil je dan?

Wat wil je anders, soldaat? Hier zeven versies van ‘I can’t make you love me’. Voor alle rare jaren dat ik je ken. Ik denk dat er nu zeven vreemde zullen komen. Of zeven vreemden. Misschien houden we die vreemden ook urenlang tegen ons aangedrukt. Huid op huid. En zullen de woorden opnieuw stokken in onze keel, omdat ook deze vreemden het bloed niet laten stromen waar het kruipen wil. 

Ons bloed kroop in de honingmaan die dakloos steeds voller wordt. Het kroop in mijn ooghoeken en rolt over mijn wang. Zoals we vroeger bijna broer en zus waren als we samen sliepen, zo zijn we nu innig vervlochten zeker zeven vreemden voor elkaar.

* Kantlijn is een schrijfgroep van dak- en thuislozen in Amsterdam 

Een brief aan het beeld van de sax met twee tieten

foto: Rudina Coraj

Beste foto van het beeld van de sax met twee tieten,

Je zou geen brief krijgen, maar fictie worden en als verhaal plek krijgen in de Bibliotheek van Babel. Dat was het plan. Maar in alle spraakverwarring ontstond dat ene uitgebeende plot niet. Jij bent dus tegen wil en dank de wirwar aan verhalen die je niet kan zijn, maar die toch uit je klankkast wellen. Je bent lucht voorbij het zorgeloze gefluister. Laat één ding duidelijk zijn: hoeveel laagjes we ook wegkrabben, je valt niet te verwoorden. En om alles wat je bent en alles wat je niet kan zijn, maak je mij opstandig. Je bent afstandelijk. Je bent een platgeslagen verlangen. Je bent een vrouw die niet tot leven komt en klanken die niet verwarmen. Je bent een beeld van een beeld van een beeld. Je beweegt niet. Je beweegt mij niet en ik laat jou onbeholpen onbewogen.

Je bent geen man waar ik als jongen muziek op speelde. Ik ben geen junk die de laatste zinnen bont en blauw sloeg, ze op de schoorsteenmantel legde en in zijn aders vuil spoot tot ze barstten. Je bent dit allemaal niet en toch zorgde jouw aanblik voor die beelden. Voorbij de speelse jazz die tussen de spijlen van de ladders tuimelt, voorbij de deep house op het geile strand, volgt hier mijn weerwoord op jouw stilte. Nochtans schrijf ik niet om gelijk te krijgen. En zeker niet om te blijven. Ik schrijf om te zwijgen en beelden te bevrijden. Woorden botsen tegen wanden tot ze klanken worden. Klanken worden stilte die jouw lichaam is.

Het spijt me dat ik van jou niet eens een verhaal kan maken. Dat van deze brief ook niemand wijzer wordt. Wel heb ik het in alle toonaarden geprobeerd. Ik wilde je verwarmen, je desnoods koud koper tegen huid laten zijn en dan het warme vel huiverend laten zegevieren. Ik liet je borsten zijn en probeerde je te strelen, tot je flinterdunne huid nieuwe knoppen kreeg. Het lukte niet. Toen wilde ik in je tepels bijten tot je krijste. Ik wilde je blutsen maar klopte op hout. Ik wilde je mond op borst beademen maar beet in papier. Of nog minder: ik tikte tegen een scherm. Pas toen zag ik je helder. Een ogenblik met een rouwkader. Waarin een hand levenloos tot stilte maant.

Lieve brief, weet je waarom ik je wissen wilde? Waarom ik als een razende gek de foto wilde verscheuren? Borsten, snappen jullie waarom ik wilde bijten? Omdat bloed behoort te stromen maar niemand kan bepalen hoe het stroomt. Bloed hoeft niet te stollen. Niet op lichtgevoelig papier, niet in beelden. Ik huil. Zonder geluid.

Weet jij nog hoe het was toen je tijd nog niet in flitsen ving? Toen er nog geen spiegelbeeld was dat als zand tussen onze vingers gleed? Herinner jij je hoe we naakt waren en met de bomen spraken? Lees tussen de lijnen. Plaats een kus op de sprakeloze plekken. Alleen dat kan ons redden.

Liefs,

Marie

  

P. S. Maybe it’s all about vibration. In fact, I’m sure it is.