In deze zomer van
de zintuigen, tijdens het warme feest van verdriet, bij het langzaam weer op
krachten komen en comfortzones herontdekken, is het enkel stil voor wie niet
luistert. Want ook een dichtgeklapte laptop is in staat tot herkauwen. Ook een
kleine tekst die vijf keer herschreven wordt, vertelt de boodschap die nog
ontbreekt.
Stil was het
nooit. Om te beginnen de wind, die me in april in een man veranderde en die
deze zomer nog veel heter was. Met de vrouwen kwamen de vragen, met de mannen
het verhaal dat niet geschreven maar beleefd werd. In een handomdraai het een,
de ander. En daarover gladgestreken, opbollend, mijn stem die weer zingen wil.
Over broederschap, over een hotel in de woestijn en al het andere dat het
universum ontroert. En dat ik naar de wind luisteren moet. Dat de zilte liefde
overwaait.
Een hart kan veel
meer dan breken. Het kan diepe scheuren bevatten, het kan elegant craqueleren,
brokken naar kelen sturen, benauwd en bang zijn. Het kan misschien zelfs tussen
deuren gekneld raken en in vingers bonzen, met alcohol verdoofd worden en met
natte tong worden leeggezogen. Met de kracht van verbeelding kan een hart de
zee zijn, een schelp zelfs, het kan elke zeemansblik opeisen, in de golven een
vrouw zijn, omslaan en terugkeren, in de vrouw een golf. Wie het hart kent,
kent de vrouw. Wie de vrouw kent, kent zichzelf.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten