Brief aan de Antwerpenaar

Beste Antwerpenaar,

Voor ik u vragen stel, zal ik mezelf eventjes voorstellen. Ik werd geboren in Jette maar groeide op in de stad waar Bart De Wever ter wereld kwam, Mortsel. Het enige wat ik zeker met u deel, is de tongval. Verder voelde ik me pas Antwerpenaar toen ik op mijn achttiende naar Gent verhuisde en daar om de haverklap een identiteit moest verdedigen die ik me – in tegenstelling tot zij die geen reden zien om uit ‘t stad te verhuizen – nooit bewust eigen had gemaakt. En nu ik in Amsterdam woon, laat ik me nog liefst van al Belg noemen en geen Vlaming. Ik ben recht voor de raap. Dat deel ik met de Nederlanders, maar misschien ook wel met u.

Stapte u vanmorgen trots uit bed? Dan bestaat de kans dat we niet veel meer delen dan die radde tongval en wat andere trivialiteiten. Uiteraard mag u in dit geval nog verder lezen, maar stel me niet verantwoordelijk voor die borrelende onderbuik na het lezen van mijn brief. Als u daarentegen vandaag met een flinke kater opstond zonder dat alcohol daar iets mee te maken had, delen we misschien meer dan de tongval. En dat we dan ook op zoek gaan naar de andere accenten die we met die tong leggen, dat is net iets wat ik met deze brief wil vragen.

De plannen voor een rouwmars stemmen me hoopvol. Niet omdat ik graag in het zwart gekleed ga, maar omdat ik geloof dat het nodig is om alert te blijven voor het gedachtegoed dat decennia later opnieuw Vlaanderen overspoelt, weliswaar overgoten met een sausje van valse gematigdheid en begeleid door rinkelende tv-spelletjes en vrolijke liedjes. Ik rouw, omdat met de stijgende populariteit van het Vlaams-nationalisme heel wat positieve alternatieven worden begraven, net als een aantal belangrijke lessen uit het verleden.

Sommigen brengen zaterdag het liefst een eerbetoon aan het beleid van Patrick Janssens, de tramlijnen die hij bracht, het museum dat uit de grond werd gestampt, het levendige park dat aan de spoorweg ontstond. Ik vermoed dat ik, als ik in Antwerpen zou wonen, dezelfde dankbaarheid zou voelen. Van op afstand lijkt Antwerpen meer te bruisen dan tien jaar geleden en heeft de man onmiskenbaar goede dingen gedaan. Maar zou ik daarom zaterdag een groot afscheidsfeest willen bouwen?

Waarschijnlijk niet. Want een kartel van rood en oranje samen? Dat kleurt niet mooi in ieder links hart. Ik kan me niet aan de indruk ontdoen dat Janssens zich  - met kind op de arm - bezondigd heeft aan het populisme van zijn tegenstander. Er waren heel wat linkse kiezers bereid om strategisch te stemmen, maar het deel dat meer wilde doen dan dat is schromelijk onderschat. Kan dat? Het is mijn boezem niet. Hoe het ook zij, zij die groen lachen om Doe eens normaal, man of Zet die ploat af, zij rouwen misschien om een ander, nog veel groter verlies dan de man Patrick Janssens.

Moet een rouwmars of toekomstfeest afgeblazen worden, omdat de ene er met toeters en bellen een positieve boodschap of bedankje wil zingen en de ander wil rouwen om een beangstigend verlies? Nee. Kom samen om wat jullie bindt. En als jullie samen zijn, ga dan praten over wat jullie verschillend maakt. Duik die inhoudelijkheid in, wees niet bang voor het meningsverschil. Steek kaarsen aan. Om te herinneren en een nieuw begin te maken. Om te praten.

Enkel zo kunnen er tegenstemmen ontstaan. De uniforme schreeuw? Niet nodig. Laat het polyfoon zijn. Gebruik de kleuren en geuren van een eeuwenoude havenstad. En misschien, misschien, vinden jullie samen dat echte tegenvoorstel. Dat echte vóórstel.

Succes,

Marie