De pinguïn

Als de toeschouwer zijn blik op mij laat vallen en op het gras
op mijn lusteloze vleugelslag en houding van een oude vrouw
heeft hij moeite te geloven dat ik ooit een pinguïn was.
Toch is het zo; ik ben een pinguïn aan een denkbeeldig touw.

Dat touw loopt uit de ogen van wie aan de dierentuinhekken staat.
Het verstrikte in een ver verleden de warme vezels van mijn ouders
en draait zich tot mijn dood rond mijn poten en ruggengraat;
ik dans voor u en draag uw vermaak op mijn smalle schouders.

Steeds minder droom ik van hopen ijs en bergen van sneeuw
Want de schotsen uit mijn dromen zijn wankel en heel glad
Als ik na zo een nacht het gras betreed voel ik een schreeuw
die mijn vetgevoederd lijf doormidden snijdt in het koudwaterbad.

Ik heb gisteren een bezoekje gebracht aan Artis. Altijd leuk, apen staren tijdens de herfstvakantie, maar af en toe werd ik er ook droevig van. Daarom een klein eerbetoon aan de pinguïn. In memoriam de octopus die de uitslag van de WK-wedstrijden zo goed wist te voorspellen en ook de panter uit het gedicht van Rainer Maria Rilke.