Eén maand Amsterdam: een balans

Vandaag heeft ze flink van zich afgebeten. Maar dat is de uitzondering die de regel bevestigt van een drukke en aaibare maand. ‘Gesellig’ is, hoe cliché ook, het woord dat de dertig eerste dagen het best omschrijft. En hoewel de Amsterdammers veel klanken hard en stemloos maken, hoort ze wel vaker gespin uit kelen opborrelen.

Zelfs het echte poezebeest vindt het allemaal best zo (Alarm: een noordelijke aanval op de woordenschat – Belg behoed u voor het kwaad!) Eerst hoog vanop de keukenkast maar nu steeds minder - tussendoor een klein protest in ammoniak verhuld - en één keer is ze uit het raam gevallen. Maar toen iedereen vreesde dat ze ontsnapt was, om vliegensvlug naar België terug te benen, bleek ze integendeel een nest van wintertruien te hebben gemaakt in de hoge ingebouwde kast.

De muren zijn hier dunner en hoewel de dozen stilaan uitgepakt zijn, is er nog geen eigen internetverbinding. De bergen administratie vullen de gaatjes om te schrijven op. Tot rust komen heeft tot nu toe nog een ietwat kunstmatig karakter, maar de goesting waarmee ze ’s morgens naar haar werk fietst, op een Nederbelg-fiets met trommel- én terugtraprem, maakt erg veel goed.

Wel mist ze haar vrienden die ze al jaren kent. De puzzels waarvan ontbrekende stukjes met een paar lieve woorden terug te zetten zijn. Nu liggen de puzzelstukjes in de grote stad verspreid. Met haar deelt ze een geboortedatum, met hem de voorliefde voor Prince. De ene collega kent haar nicht die al eeuwen in Engeland woont, een ander weet wat het is om te verhuizen en alles achter te laten.

Kortom: ze geniet. Maar wanneer ze weer helemaal als een ik kan schrijven, is nog even af te wachten.