Lanzarote

Volbloed is het niet. Wat ze voelen laat zich niet vangen door de wind, maar klappert rakelings boven de zee. Het is niet loodrecht op elkaar of met een vacuüm ertussen. En ook parallel lopen de wegen dood. “Net een huwelijksreis” zei hij met een mond vol tanden op de eerste dag. Ze lachte, want de slechtste vergelijkingen doen het hart soms kloppen als een razend paard.

Hij leest nooit uit zichzelf wat zij schrijft. Dat maakt het te moeilijk. Terwijl het simpel kan: daar stapelen de wolken zich op en daar klapt de vleugel open. Als hij nu aan het raam mag zitten, monteert hij straks wel wat planken boven het bed. Voor al die zinloze letters. Gelukkig leest zij soms ook de waarheid in één van haar boeken. “Een albatros huilt zout” dicteert ze. Als ze even later zelf huilt, kust hij niet haar tranen weg maar wrijft hij zacht zijn stoppelbaard over haar wang. Er zijn heus ergere dingen dan je land verlaten voor de liefde.

Zij verzint graag. Verhalen over vulkaankraters waarin toeristen worden opgeslokt. Of hoe ze met de nieuwe zilveren zebraschoenen van een klif zou springen. Gewoon om het effect te meten. Ze spint in stilte en het merendeel verliest ze meteen. Hij benoemt wat duidelijk is, legt uit wat nog uitleg hoeft en laat het fototoestel geen moment rusten. In veel dingen is hij haar meerdere. In zwijgen bijvoorbeeld. In begrijpen. In star herhalen ook.

’s Nachts knarst het zand tussen de lakens. Zij is blij met de sterren boven het dakraam. Hij bewondert luidkeels het geniale ontwerp van het luikje. Voor muggen is er te veel wind. En dat is iets waar beide zoetbloedigen heel blij om zijn.