Getoeter en sirenes

Half elf. Rumoer in de gangen. Er wordt over hoofden heen geroepen. Een paar studenten, die domweg denken dat de op stapel staande actie hen niet aanbelangt, hoor ik druk plannen maken om op café te gaan. Ik protesteer in stilte en baan me tussen tientallen lichamen een weg naar de trappen, stoot met mijn rugzak zachtjes tegen wat ruggen aan. De binnentuin van de lerarenopleiding wordt stilaan drukker. Twee verdiepingen hoger staan ze me opgewonden op te wachten. “We hebben toch geen les, hé mevrouw?” Ik antwoord dat ik inderdaad de les liever uitstel, al hebben we nu al te weinig momenten samen om alle leerstof door te nemen. En om te vermijden dat dit nog erger wordt, of dat ze binnenkort helemaal geen taalles meer krijgen, spoor ik hen aan om mee te gaan. Dat vinden ze een mooi compromis. We vertrekken. Een lang spoor trekt traag richting Kortrijksesteenweg. Onderweg geef ik wat tekst en uitleg.

Borden hebben we niet kunnen maken, want deze actie werd pas gisteren aangekondigd. We voelden het nochtans al langer. Het onderwijzend personeel zit op zijn tandvlees. En er werden nieuwe ontslagen aangekondigd. Tijd dus om die tanden te laten zien. Als we bij het directiegebouw aankomen, steken de lectoren onder applaus de straat over. De studenten zetten in: “Wij willen onderwijs, waar is ons geld?” Er is slechts één vlag te bespeuren, van de vakbond. Dus worden er papiertjes bovengehaald. Terwijl de studenten wat zinnen neerkrabbelen, verdwijnt het lectorenteam in het gebouw. Een paar enkelingen stappen mee binnen, één van hen vraagt aan de receptie waar hij Pascal Smet kan vinden. Ik grinnik in mijn vuist.

Na tien minuten vruchteloos te hebben gewacht in een gangetje, besluit ik dat er wel genoeg lectoren boven zijn om de petitie tegen de besparingen en naakte ontslagen aan de algemene directie te overhandigen. Ik loop terug naar buiten en mijn hart maakt een sprongetje. Een aantal enthousiaste meisjes sporen het verkeer aan om lawaai te maken. “Tuut of bel voor het onderwijs” staat er op de papieren die ze aan de voorbijgangers tonen. Een trambel rinkelt luid, bestelwagens vallen in, een fietser voert fijntjes de boventoon. De sirene van een brandweerwagen wordt op luid gejoel onthaald. Wanneer zelfs de Gentse flikken hun argwaan laten vallen en hun sirene aanzetten, wordt het begeleidende applaus en getoeter bijna oorverdovend.

Of het iets uithaalt, valt sterk te betwijfelen. Maar ik was trots op de studenten. Omdat ze de aandacht op ludieke wijze wisten te trekken, zonder daarbij baldadig te worden. Omdat ze beseffen dat ze net als wij slecht geïnformeerd zijn. Hun nieuwsgierigheid hen drijft tot het stellen van vragen over de beslissingen die over hun hoofd worden genomen. Toen er tegen de kernwapens geprotesteerd werd, waren zij niet eens geboren. Ook Hand in Hand is hen vreemd. En toen mijn generatie profiteerde van de chaos die het spaghetti-arrest door de scholen liet waaien, stapelden zij nog blokjes op elkaar. Maar monddood zijn ze allerminst.

Pascal Smet komt binnenkort naar de hogeschool. Ik hoop dat het vuur dat aan zijn schenen gelegd wordt, laaiend zal zijn. Want, toegegeven, het is crisis en dat maakt het voor iedereen moeilijk, ook voor een onderwijsminister. Maar er wordt nu wel heel veel afgebouwd. Ik voorspel ruïnes, als dit zo verder gaat. De heropbouw zal heel veel tijd vragen.

Update: De Gentenaar maakte een filmpje. Bekijk het hier.

In afwachting wat tips

Ik ben boos. Heel erg boos. Heb een brief geblazen, maar ik wacht nog op toestemming om hem hier te plaatsen. In tussentijd, drie tips:

De blog van Pascal Digital ken ik nog niet lang. Dat is spijtig, want ik heb momenteel te weinig tijd om eens lekker door te lezen, terwijl ik daar heel veel zin in krijg als ik z'n blog bekijk. Hij schrijft heel zinnige recensies zonder pretentie. Altijd fijn om mensen te leren kennen (al is het virtueel) die over dezelfde lettersmaak lijken te beschikken.

Another blog worth to keep an eye on is CitizenReporter,the very popular blog of Mark. He's a Portuguese-American that lives in Amsterdam. Political, outspoken, intelligent. Haven't read a lot of his stuff either, but I certainly plan to do so!

Ook Brittni woont in Amsterdam. Ze is een prettig gestoorde Amerikaanse. And off the record: she has the most beautiful natural dark red haircolour of all women alive. Ze trouwde met Nederlander John en zoekt nu haar weg. In Amsterdam en in digiland, want ze startte vorige week een blog. Design, kleurtjes, creativiteit. We'll have to wait and see...

Uitslag poll 8: nieuwjaarsvoornemens

Nederland haalt de troepen weg uit Afghanistan, ik ben naarstig op zoek naar collega’s die elke week met mij willen gaan sporten. Februari loopt op z’n einde, dus het is de hoogste tijd dat we eens kijken naar de nieuwjaarsvoornemens van de Huiverinkt-lezers.

‘Meer tijd voor mezelf. Grenzen trekken’ haalt een overtuigend resultaat: maar liefst de helft van de stemmen! ‘Gezonder en bewuster leven’ doen jullie blijkbaar al lang want slechts vijf lezers (20 procent) haalden dit aan als belangrijkste voornemen voor 2010. Slechts één lezer heeft een baksteen of kind in de buik, want ‘huisje-boompje-beestje’ werd slechts één keer aangeklikt. En één vierde van de voornemens komen we hier niet te weten, want zes lezers gaven aan zich ‘iets heel anders te hebben voorgenomen’ voor 2010.

En ja, ik broed op nieuwe teksten, samen met de regenvogels buiten. Maar het werk vraagt veel tijd, het slaaptekort sleept aan en het weer deprimeert. Ik denk dat ik de winter nog maar eens een briefje schrijf...