Nog een brief aan Pascal Smet

Beste Pascal Smet

Eigenlijk bevalt het mij niet, dat ik u opnieuw een brief moet schrijven. U lijkt wel een verzonnen vriend: hij die toch niet antwoordt, omdat hij niet kan luisteren. Maar verzonnen vrienden luisteren niet omdat ze niet bestaan. Spijtig genoeg bent u onze minister van onderwijs.

Ik schrijf deze brief met trillende handen. Niet enkel omdat ik kwaad ben, maar ook omdat ik droevig ben. En omdat ik me in stilte ook wel afvraag of het zin heeft om mijn nek uit te steken. In dit gevecht tegen hardhorigheid, tegen tamme relativeringen, tegen al het zinloze gesus. Mensen vragen me al een hele week waarom ik het deed: een Facebookgroep oprichten (die een week later meer dan 5000 leden telt). Ik deed het niet eens omdat ik mensen kende die ontslagen worden. Ik doe dit omdat ik gechoqueerd ben, ik doe dit omdat ik geloof dat het de juiste keuze is, die veel mensen met me willen maken. Dit heeft niets met politiek te maken, want zoals velen anderen word ik kleurenblind van deze chaos. Maar ik vecht tegen zwart-wit, ik vecht voor de zwakkeren die niet zwak hoeven te zijn. Voor de oud-leerling uit het zevende BSO die ik daarnet onder de perenboom tegenkwam en die me apetrots het gebouw aanwees waar hij nu criminologie studeert.

Ik hoef u niet uit te leggen waarom het idee om het steunpunt Gelijke Onderwijskansen op te heffen volledige waanzin is. Als u dat wenst, kan u dit op verschillende plekken nalezen. Een onnozel bloggertje laat dit liever aan de expertisecentra over die dreigen te verdwijnen. Want zij sturen mensen zoals ik bij, met een hart voor taal, toekomst en onderwijs (en een neiging tot overdrijven met sloganeske weerwoorden). Mensen die het goed bedoelen maar niet steeds weten waar te blijven met al die intenties. Zij sturen duizenden leerkrachten bij, leggen hen uit hoe ze het best omgaan met meertaligheid, met tientallen nieuwe accenten in het onderwijs. Zij verdienen een evaluatie voor de eliminatie. Zij verdienen een beter antwoord, dan wat u na een week geeft. Ik citeer u voor het gemak even:

“Net als in alle andere beleidsdomeinen moeten we door de moeilijke budgettaire situatie ook in het Onderwijs besparen. De afbouw van het Steunpunt GOK is een deel van de geplande besparingen. Concreet gaat het om een besparing van 1,7 miljoen € op een structuur. Vandaag geeft de Vlaamse Gemeenschap ...ongeveer 208 miljoen € uit aan Gelijke onderwijskansen: 2100 voltijdse leerkrachten in het basisonderwijs, meer dan 900 leerkrachten in het secundair onderwijs, 57 miljoen € werkingsmiddelen in het basisonderwijs, en nog eens 40 miljoen € in het secundair onderwijs.”

Laat ik afsluiten met deze rekensom. U bespaart bij deze dus blijkbaar 0,8 procent op het gehele GOK-budget. Flink gedaan. Een loonsverlaging had u meer geld opgeleverd. Ik begrijp ook wel dat u dan wel grotere katten had moeten geselen. Maar ik had er alleszins minder slaap om gelaten. Laten we dus hopen dat ook u een paar keer per nacht wakker schrikt.

Met vriendelijke groeten
Marie