Ze springt over stramme leeuwenpoten. De wol smeult na. Straks braadt ze met gevliesde ogen bouten als avondmaal.
Bang is ze een beetje. Geen zeven ministers kan ze noemen. De kamer druist. En de boeken op haar schouw verzinnen ook maar wat.
Ze rent haastig over het mos. De laatste seconden slaap. Streelt haar wapens, rommelt in een broekzak, klemt facetogen op haar neus.
En ze is wakker, verlegt haar lijf twee armen verder. Neusvleugels trillen. Ze omhelst een viking die niets van keelklanken begrijpt.
Ze zijn voorlopig. Lusteloos. Gulzig. De bomen kijken toe. Het regent en er is koffie nodig, een rood potlood. Ze moet gaan stemmen.
Laat los. Hakken klakken. De kleuterschool waait open. Buurman bewaakt de goede zang van zaken. Ze lacht en zingt omdat zij er niet zit.
Zo? Is er geen geschiedenis nodig? Als mens? Misschien. Als Belg? Nee. Vindt u het vreemd dat ik niet van blaffende honden hou?
Ga daarna naar huis. Draai Brel, schenk een wijntje, leg een kaartje. Droom en dood je eigen dieren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Populaire berichten
-
Woord vooraf: Deze brief kreeg de meeste reacties ooit op Huiverinkt, maar nooit een antwoord van de geadresseerde. Uiteraard werd ik op Gee...
-
Bepakt met een tas vol poëzie verliet ik gisteren de pendelbus die me naar het festivalterrein van het uitverkochte Beyond-festival in... -
Lieve papa, Je weet dat het voor mij niet moeilijk is om woorden te vinden. Wel om ze te schrappen. Wat vertel ik nu? Voor een... -
Op mijn bureaublad staan twee gedichtenmappen: 'Klaar ofzo' en 'In progress'. Spijtig genoeg is de laatste map veel groter d...
Posts
3 opmerkingen:
Na de derde zin zie ik iemand met een lasbril op bouten braden en neen, het is niet Bart De Wever. Sorry voor deze weinig poëtisch invulling van jou beeld maar het is die dekselse bouwvakker in mij;)
Is er in het geslacht Meeusen een verloedering van het politiek-maatschappelijk bewustzijn aan de gang? en tja enkel het potlood ziet rood van woede of maakt toch die indruk, de rest van het neerlandofoon landsgedeelte rukt zich een pleuris naar rechts.
Jaques Brel en een kaartje leggen is een zeer goed medicijn, Marie en hopelijk tot binnenkort de laatste keer verloor ik me in de massa, tegen de stroom in gaan wordt alsmaar moeilijker:)
Dirk
Een gedicht om even bij na te denken. Zeer mooie beelden, krachtig vormgegeven ook. De beelden blijven 'hangen' in mijn geest: 'gevliesde ogen' geweldig.
Me likes :)
@ Dirk: het maatschappelijk bewustzijn is me zoals je wel weet met de -soms wrang smakende- paplepel ingegeven, maar het is al die jaren iets vaags gebleven. Meer in de buik dan in het hoofd, wat ik mezelf ook vaak verwijt...
Maar ministers opsommen? Dat werkt zoals bij voetballers. Bij een wereldcup of bij verkiezingen ben ik plots helemaal mee, al word ik van verkiezingen wel droeviger.
@EvHoof: Bedankt.
Een reactie posten