Op mijn bureaublad staan twee gedichtenmappen: 'Klaar ofzo' en 'In progress'. Spijtig genoeg is de laatste map veel groter dan de eerste. En is 'ofzo' een niet onbelangrijk woord in de naam van de eerste.
Wat dynamisch moet zijn, herkauwd wil wo(o)rden, is vaak terminaal ziek. Echt niet meer te redden door de dichter of tandenfeeën. Zelfs medelezers brengen doorgaans weinig soelaas.
Het doet echter pijn die tientallen doodzieke gedichten geen begrafenis te geven. En toen ik daarnet in 'Klaar ofzo' aan het spitten was op zoek naar gedichten die zo 'klaar' zijn dat ze in een tijdschrift mogen wonen, werd ik plots overvallen door mededogen. En betrad ik schoorvoetend de tweede map. Het gereutel deed pijn aan mijn oren. En toch.
U krijgt er eentje, zo'n hortend gedicht. Wees er lief voor. Niet te hard. En sluit haar ogen.
Of we schade hebben opgelopen?
Het tinnen soldaatje
schoot alvast naast je mond.
Ogen rollen onder het tapijt.
Pas op als je naar de ijskast gaat
en klap de tafel dicht.
Of je beter kan zwijgen?
Misschien helen we zonder
dag wat adamsappels en
als we het koud krijgen
hoeven we nooit meer
de zee in te gaan.
ps Doodzieke gedichten hebben uiteraard een laatste wens: respecteer hun rust. Ze zijn erg Nederlands: ze moeten plechtig verklaren wanneer ze na hun dood organen willen doneren. En dat wil dit gedicht niet. Het is veeleer conservatief. Dus respecteer haar eventuele nabestaanden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Populaire berichten
-
Woord vooraf: Deze brief kreeg de meeste reacties ooit op Huiverinkt, maar nooit een antwoord van de geadresseerde. Uiteraard werd ik op Gee...
-
Bepakt met een tas vol poëzie verliet ik gisteren de pendelbus die me naar het festivalterrein van het uitverkochte Beyond-festival in... -
Lieve papa, Je weet dat het voor mij niet moeilijk is om woorden te vinden. Wel om ze te schrappen. Wat vertel ik nu? Voor een... -
Op mijn bureaublad staan twee gedichtenmappen: 'Klaar ofzo' en 'In progress'. Spijtig genoeg is de laatste map veel groter d...
Posts
6 opmerkingen:
"Doodzieke gedichten hebben uiteraard een laatste wens: respecteer hun rust. Ze zijn erg Nederlands (...)"
Nu meen ik hier toch werkelijk het causale verband te ontwaren dat doodzieke gedichten erg Nederlands zijn.
Hm. Dusch. Nou.
die slot rede is prachtig verwoord, bijna een gedicht op zichzelf.
over het gedicht zelf, ik vind het beschouwend (wat goed is) en het geeft stof tot nadenken (wat een gedicht toch wel moet doen denk ik): ergo ik vind het goed...gewoon in de af map zetten dus
In een hoekje van het internet dat toch al 'terminale gedichten' heet, kan ik misschien wel een stukje eigen werk kwijt. Het is een gedicht uit de oude doos. Letterlijk, ik heb het over een oude schoendoos die tot voor kort in m'n ouderlijk huis stond en m'n verzameld werk - gedichten, verhaalaanzetten, pogingen tot het ordenen van mijn gedachten - uit ruwweg de periode 1989-2001 bevat.
De titel van het gedicht verwijst naar Myra, de laatste muze van Hugues Pernath, voor wie hij het prachtige 'De onkuisheid' schreef en een stuk of wat Auschwitzgedichten. Het is gevaarlijk Pernaths naam te noemen voor ik m'n eigen kreupele lyriek prijsgeef. In vergelijking met het latere werk van Pernath waarnaar ik hier verwijs, is mijn gedicht immers het terminale stadium reeds lang voorbij en smeekt het hooguit om een genadeschot. En het heilig oliesel, indien ik op een barmhartige lezer stuit. Laat ik het er dus maar op houden dat Myra toevallig ook een naam is die makkelijk om te keren valt. En de MM in de titel? Dat is het jaartal waarin dit gedicht geschreven werd, wat anders? Volgens de datering op mijn handschrift is het vandaag acht jaar en iets meer dan drie weken oud.
Het is een poging tot gedicht waar met wat werk misschien wel iets van te maken viel. Ik denk niet dat het ooit nog af gaat geraken. Er is te veel tijd overgegaan. En teruggaan naar de gevoelens van toen lijkt me een gevaarlijk spel met de liefde.
Myra MM
En na de plundering van de tempel
en het brandschatten van de ark -
de kruimels van de stenen tafels
des Verbonds op mijn karig
gedekte tafel
Naast een asbak wat fruitsap
papier en boek en marsepein
en een uitgebrande kaars -
Een fles in plaats van zeven armen
die ik om jou heen zou willen slaan
Mijn klaagmuur wordt nat
van de regen
Heerlijk... shhht
Als ik op minimale gedichten klik kom ik uit bij terminale gedichten.
Hetzelfde gebeurt wanneer ik zoek naar minimaal gedicht...
Denk je dat dit er een is?
kijke kijke
arme en rijke
wat je ziet
en wat niet
een gedicht als dit kan je blijven lezen en telkens vind je er wel iets nieuws in dat eventjes raakt - dat maakt het een strek gedicht. Ik vind het mooi.
Een reactie posten