Ook gangmakers hebben soms krampen

Kruip gewoon in bed en wees niet droevig om droge vogels of dode inkt. Dat fluister ik mezelf graag toe om twintig over twaalf. Een taalexpert mag niet meer ‘na twaalf’ zeggen. Een taalexpert is heel ernstig met taal bezig, heel gedreven ook. Taalexperten zijn nooit droevig.

‘Niet droevig zijn’. Als de omgeving dit zegt, word ik meteen heel boos en ga ik klagen over krampen in mijn buik. Dat iedereen het recht heeft op krampen, op zeuren als hij moe is. Daarna schakel ik snel over op een positieve modus. Dan vertel ik over mijn nieuwe job die leuk en nieuw is, maar op momenten als deze ook zo alomtegenwoordig.

‘Niet droevig zijn is’ is overigens na ‘niet kwaad zijn’ één van de domste imperatieven ooit, hoe goedbedoeld ook. Laat me droevig zijn. Laat me zwijgen in letterzin. Ik zal keihard werken op mijn nieuwe job en ter voorbereiding van een cursus solliciteren (die ik volgende week moet geven) competentietests invullen.

"De gangmaker voelt zich goed als hij samen met anderen nieuwe dingen kan bedenken

en organiseren. Hij is positief en optimistisch van aard en steekt anderen hiermee graag aan.”

De gangmaker van dienst dankt Vlerick Management School en Vacature.com voor de mooie analyse van mijn professionele persoonlijkheid. Maar nu gaat de gangmaker slapen. En droomt ze rustige dromen, waarin woorden in waardeschalen slechts op hun op poëtische vergankelijkheid worden gewogen. In die dromen is er hopelijk tijd voor een zee van taal, in al haar vreemde bochten. En veel tijd voor blogs als deze.

In stilte blijf ik bezig. Op 7 en 11 december beklim ik zelfs een podium. Niet alleen. De gangmaker voelt zich immers goed als hij samen met anderen nieuwe dingen kan bedenken en organiseren. Dus daarover meer. Lees ondertussen deze tekst eens, van één van mijn collectiefgenoten (dat mag ik vast verklappen). Mijn pen bloedt bij het lezen van zoveel moois. Dat heet dan jaloers zijn.

(En niet droevig of ongeduldig. Aka note to self.)

de Kamer voor ongelukkige Kindjes

Het huis naast het mijne is erg bijzonder. Op de eerste verdieping bevindt zich de Kamer voor ongelukkige Kindjes, slechts een flinterdunne muur gescheiden van mijn slaapkamer. Ik weet niet of er geesten onder de bedden wonen. Hoe het ook zij, het is de perfecte plek voor kleuters om een hele nacht door te janken. Aangezien mokerslagen op de muur waarschijnlijk de kindjes nog ongelukkiger zouden maken, luister ik ondertussen al anderhalf jaar geduldig naar het gehuil dat 's nachts door de muur dringt. Het klinkt zo dichtbij, dat ik al vaker dacht dat zo'n ongelukkig Kindje naast mij in bed ligt. Of dat ik zelf opnieuw zo'n kindje ben. De problemen van slapeloze kleuters zijn me helemaal niet vreemd.

Toen de vorige bewoners van het huis met de Kamer voor ongelukkige Kindjes naar andere oorden vertrokken, hoopte ik op stoere bewoners die alle eventuele geesten onder het bed vandaan zouden jagen. Groot was dus mijn vreugde toen bleek dat twee prille dertigers van het mannelijke geslacht het huis introkken. Enkele weken terug echter klonk er opnieuw gehuil, dat onmogelijk uit een mannelijke strot kan komen. En jawel hoor, één van die stoere ridders heeft twee kindjes, die opnieuw in de Kamer te slapen gelegd worden.

Om drie uur vannacht werd ik gewekt door een ritmisch 'papaaaaaaa'. Zo'n vijf seconden interval, steeds dezelfde intonatie en dat tot zes uur 's ochtends. Mijn biologisch klokje ging opmerkelijk trager tikken. Even overwoog ik om terug te roepen: 'Als je zo doorzeurt komt mijn papa. Hij is politieagent en jij mag zaterdag niet op mijn verjaardagsfeestje komen'. De eerste bewering is echter niet correct en de tweede wil ik liefst zo houden.

Het slechte nieuws is dat ik dus met zeer kleine oogjes naar mijn eerste werkdag trok. Op de Gentse Hogeschool ben ik immers sinds vandaag met twee collega's verantwoordelijk voor het uitbouwen van een taalbeleid. Dat ik daarbij ook deeltijds les mag geven, is helemaal super. Al gaat het over vakken die ik zelf even in het woordenboek moest opzoeken. Ook leuk is het feit dat m'n kersverse collega's echt wel leuk zijn. Elise blogt zelfs. What a coincidence.

De algemene windstilte op deze blog duidt naast een recente verslaving aan Facebook-spelletjes ook op een toevoer van voedsel voor de geest. En nieuwe ideeën, mogelijkheden, grotere projecten. Alles wat ik voorbarig uitspreek of neerschrijf, sterft doorgaans een stille dood. Dus nog eventjes snaveltjes toe.

Mijn favoriete foute crush

Ik ben gewoon een Belgisch meisje dat geboren is in 1981 en niet meer weet hoe ze filmpjes rechtstreeks post. Dat heeft zo zijn voordelen... Mocht je nieuwsgierig zijn naar die foute crush, klik dan hier. Verwacht u aan nostalgie of koppige tegenkanting. Maar zelfs als dat laatste het resultaat is, is het een beetje nep. Als u tenminste Belg bent. Of Nederlander.

Het mooiste verhaal van vandaag...

zag ik daarnet op 'Man bijt hond'.

Je kent het wel, de camera volgt lukraak Vlamingen en trekt zo door 'le plat pays'. Vandaag werd een oudere vrouw in beeld gebracht. In één of ander sappig dialect vertelde ze over de spullen die ze in haar reistas aan het steken was. Ze ging met haar kinderen naar Engeland en toonde trots de Sloggi-onderbroeken, die zo comfortabel zitten. Plots haalde ze een tweede tas boven en kondigde vrolijk aan dat ze haar tweede echtgenoot ging inpakken. De oplettende kijker, die één of ander luguber tafereel verwachtte of dacht dat het voorzetsel 'voor' achter de huig van deze vrouw verdwenen was, kwam bedrogen uit. Ze wandelde naar de muur, waar een pak op een kleerhanger hing. Een uitgesneden foto van een mannenhoofd op ware grootte torende boven de sjieke kleren uit. Ze legde de mouwen rond haar nek, kuste de foto en vertelde dat dat haar avondritueel was. Daarna haalde ze het silhouet heel voorzichtig van de muur, vouwde het op en stak het in de tas, het hoofd bovenop. 'Zo blijft deze deugniet altijd bij mij'.

Zonnebloem

Er staat een droge zonnebloem op mijn vensterbank, de binnenste. Ze heeft nu een diepgele kleur en haar verdriet is slechts een kwestie van interpretatie. Ik kreeg haar zo’n twee weken geleden van een vriendin. Ik vind haar best mooi staan bij oktober. Zou haar bijna willen strelen, maar enkel in woorden dan.

Tussendoor

Hou van me als van een achterhaalde gedachte. Een kronkel in je hoofd die vertrouwd maar fout aanvoelt. Bemin me braaf en burgerlijk. Zet me desnoods op de schoorsteenmantel. Laat me stof slikken en poets me (( als ik te luidruchtig hoest )) af en toe wat op. Niet vergeten worden doet geen pijn. Hier kan ik rustig zoemen en wat kinderliedjes in je oren zingen.