Oproep: Orfee zoekt werk

Ik heb een heel goede vriendin, Orfee. Die net als ik verliefd werd op een Amsterdam-based mannelijk jongmens en nu vanuit Parijs werk zoekt in (de omgeving van) Amsterdam. Om vanaf februari - maart dichterbij haar manmens (en haar goede vriendin) te kunnen zijn. Kernwoorden: talendiploma, cultuurmanagement, open hart en over de grens. En nog beter nieuws: ze plaatste haar curriculum vitae op haar blog.

Misschien hebt u haar - net als hij en ik - nodig?

Home sweet home

Tram 11 tussen de Eksterlaan en de Melkmarkt is ‘nogal nen tram, zenne’. Bij de tweede halte stapt een man op die zo uit het lemma ‘zwerver’ in een beeldwoordenboek lijkt geplukt. Een grijs-rosse baard, vettige dreads in het haar, negen beschimmelde en één zwarte nagel waarmee hij aan de rafels van zijn kaki legerjas pulkt. God mag weten of hij 35 of 55 jaar oud is. “Da maske achter u”, roept hij tegen de jongen die voor mij zit, “die kan mij krijgen. Ze heeft waarschijnlijk al een lief, mor ze weet ni wa ze mist.” Ik ontwijk zijn blik als ik uit de tram spring en met koude vingers de sleutel in het slot steek.

“Ondertussen blijven de zoutleveranciers over en weer rijden tussen Rotterdam en Vlaanderen en Wallonië (50 ton per vrachtwagen).” Had Di Rupo ongelijk, toen hij zei dat de Vlaamse pers eenzijdig flamingant is?

Stomdronken krijgen de heren een rekening van 57 euro onder hun neus geschoven. Twee keer spaghetti en daarna vooral veel bier en wat sterke drank om weer helder te worden. Meneer 1 vraagt om een ‘btw-bonneke’, meneer 2 valt hem met dubbele tong bij. De barman herinnert hen eraan dat ze in een café zitten en niet in een restaurant. En drinken op kosten van de baas is vooralsnog niet fiscaal aftrekbaar. De mannen mopperen. Dat het een schande is.

Mij komt het voor dat de kunst van het compromis in ons eigen land ietwat vergeten is geraakt. (kerstspeech Koning Albert)

In het café hangt boven de toog een poster. “Een echte Vlaming spreekt Frans”. Een grapjas heeft er ‘zoals’ bijgeschreven. Op het raam dat uitkijkt op het witte plein is een driekleurig hart met nieuwjaarswensen geschilderd. In het midden pronkt een haan met leeuwenklauwen. En in het Glazen Huis op de Groenplaats doet Stijn eer aan zijn imago van Belgische Prince door ‘Little Red Corvette’ te coveren. Hij lijkt een beetje op nen Hollander, denk ik gniffelend. Het valt me op hoe ik hier dubbel zoveel gniffel. Dat helpt om het huilend hart te sussen. Home sweet home.

"Prettig feestdagen. En amuseerdu" (Mevrouw Geitenwollensok van de natuurwinkel)

Parels en Zwijnen

Het is stil sinds de brief aan Prince. I know. Maar geen nood: de kerstvakantie komt eraan en aangezien ik nog niet erg veel vrienden heb in Amsterdam, ben ik van plan om te letterduiken tot ik barst. Het handje vol ongeduldige lezers kan in tussentijd aankloppen bij Parels en Zwijnen, een kersverse (tijdelijke) blog. En dat betekent dus niet dat we stoppen met huiveren.