Dag lieve kerselaar,
Ik huil niet gemakkelijk, dat weet jij als geen ander wezen. Ook toen ik nog onder je gebladerte speelde, ook toen ik naar verduurde, door honden stukgebeten tennisballen zocht tussen de klimop die dertig jaar geleden ook al rond je stam groeide, ook toen ik elke juni op een ladder klom om je heerlijke ‘witbuiken’ te plukken, huilde ik moeizaam.
Tijdens het plukken van je fruit lachte ik vooral, want wat waren je kersen uitzonderlijk lekker. En letterlijk zeldzaam: de lokale fruitboer bood geld om ze te verkopen, maar we aten ze liever zelf, tot we buikpijn kregen.
Ik verzon microwerelden in het gras onder je grote kruin, maakte van de mieren die er kropen moedige verkenners, de dorre blaadjes op hun ruggen werden loodzware lasten die amper te dragen zijn, noodgedwongen enkel samen getild kunnen worden. Ik keek tussen je takken naar de wolken, las onder je kruin de meest klassieke en meest experimentele poëzie, over wolken en wormen. Ik zocht je schaduw op en keek naar de zon door jouw groene bladerdek of zocht in de koudste seizoenen naar de maan door een kale filter van knoesten en twijgen.
Toen mama me vandaag een foto stuurde van je prachtige stam, die in stukken gehakt in de grote tuin van mijn ouderlijk huis ligt, welden er meteen dikke tranen in mijn ogen op. Ik schreef ‘slik’ en besloot even offline te gaan en je te schrijven, omdat enkel een brief het echte verdriet kan verwoorden. Want jij bent mijn boom, lieve kerselaar, je bent een ijkpunt uit mijn jeugd, die boom waar je een speciale band mee voelt, een zichtbare drager van fruit en jeugd en ook veel wijsheid. Ook al overtrof je de gemiddelde levensverwachting van je soort en werd je waarschijnlijk meer dan een eeuw oud, ook al was je al jaren niet meer vruchtbaar en takelde je zichtbaar af, ook al maak je ruimte voor een jonge fruitboom en heb je daar waarschijnlijk zelf vrede mee, ik zal je missen.
Ik weet niet wat jij nog meekreeg van de bizarre tijd waarin we leven. Er gebeurt zo ongelofelijk veel, in al die mensenlevens om me heen, er verschuift zoveel, zoveel wordt zichtbaar en ook mogelijk gedroomd, zoveel dromen worden weer doodgeknepen, vertrappeld en niet urgent genoeg geacht, zoveel hoop moet elke dag opnieuw uitgevonden geworden. Er wordt veel van ons gevraagd, we moeten op nieuwe manieren leren bewegen en communiceren. Het is zoveel, dat ik soms de helderheid mis om te verwoorden wat in mij een neerslag vindt en strak gespannen snaren raakt. Tot de dag dat jij omgehakt wordt, blijkbaar. Dan gaat er iets oerouds in mij stromen, jouw laatste sap raakt mijn tranen aan. Om bomen heb je geen verdriet? Niets is minder waar.
Ik beloof je dat ik ‘Het verborgen leven van bomen’ van Peter Wohlleben snel zal lezen. In de herfst, een uitgelezen seizoen om meer over jou en je soortgenoten te weten te komen. Daarnaast beloof ik je dat ik zelf met nog meer aandacht de bomen om me heen zal waarderen en liefhebben. Dat we nooit meer een tuinbedrijf op onze tuin zullen loslaten dat zon in de tuin zoveel belangrijker acht dan schaduw en de pracht en kracht van bomen. Ik zal de notelaar veel liefde geven en hopen dat hij volgende jaar weer voller loof heeft en meer walnoten. De magnolia zal ik ook buiten het korte bloeiseizoen bewonderen en ook van die gekke sierboom die ik zelf nooit zou kiezen, zal ik proberen te houden.
De oprit is in coronatijd omgetoverd in een moestuin, met bessenstruiken, kruiden, aardappelplanten die maar geen bloemen krijgen en tomatenplanten die boomachtige ambities hebben en die ondertussen hoog boven me uit torenen en die ik leerde 'dieven'.
Ik voel steeds sterker hoe belangrijk de natuur voor me is. Voor ons is. Ik voel een steeds grotere drang om die natuur te volgen, om me zo te bewegen en te voeden dat ik haar zo weinig mogelijk schaad.
Meer woorden heb jij niet nodig. Een waardig afscheid wel.
Vaarwel, lieve kerselaar, ik omhels je mooie stam in gedachten, wuif voor de laatste keer naar je bladeren, verzin nog een keer de zoete smaak van je kersen op mijn tong,
Marie
Posts
