Gisteren nam ik deel aan een schrijfles van Kantlijn, de eerste na de zomerstop, in een 'gesellig' buurthuis in Amsterdam-West. Kantlijn is een schrijverscollectief dat Amsterdamse verhalen van de straat vertelt en het bestaat uit veelal ontheemde en soms kwetsbare mensen die hun talent in het schrijven van (korte) verhalen en gedichten willen ontwikkelen en daarmee naar buiten willen treden door middel van publicaties en podiumoptredens. Meer over de mooie filosofie en ambitie van Kantlijn lees je op de website. Ik werd geraakt door de openheid en hoorde, nadat het getik van hondenpoten tussen de tafelpoten verstild was, hoe pennen vleugels kregen. De verhalen zorgden voor herkenning, voor heling, voor verbondenheid. Een voorrecht was het, ze te mogen horen.
En Kantlijn zoekt docenten. Helaas kan ik met een zoontje van anderhalf, met mijn poëtische praktijk Anastanza (website komt eraan) en steeds vaker bevlogen schrijfklussen, niet het engagement beloven dat Kantlijn verdient. Want een docent bij Kantlijn geeft het liefst één keer in de twee weken les, twee uur lang, tegen een mooie vrijwilligersvergoeding. Vooral voor de nieuwe locatie in Amsterdam-Oost is coördinator Sanne nog op zoek naar een docent met een passie voor creatief schrijven en een hart voor mooie en kwetsbare mensen. Stuur je haar een mailtje als je interesse hebt?
Ik heb gisteren overigens niet met mijn duimen gedraaid, want ik wilde niet als buitenstaander toekijken hoe de fantastische docente Josha de deelnemers aan het schrijven kreeg in een veilige bedding van respect voor elkaars verhalen en fantasie. Ik wilde het zelf ervaren. Het thema was 'succes en mislukking' en via een associatieve, zintuigelijke oefening, werd ons gevraagd om vanuit een concrete herinnering een gedicht te schrijven van max. 90 woorden. Mijn brein baarde, na veel krabbels, dit gedicht van 89 woorden. En één woord staat onopgemerkt in de kantlijn.
Vijf sleutels, de helft van haar leeftijd
aan een rinkelende ring, als bewijs van
vlekkeloos rijgedrag in dit keurige verkeerspark.
Buikkrampen, weke knieën, een zure ochtendadem,
het zadel zelfs in de laagste stand te hoog gegrepen.
'Ik kan dit niet', klinkt het in genadeloos tegenwoordige tijd.
Bij elke fout levert ze een sleutel in,
tot ze stuurloos toekijkt aan de kant.
Geen rijbewijs, oorsuizen en schouderpijn
na ongelukken: nog steeds vat ze de tekens
en verboden niet, zoekt naar geel in een zee
van rood, keer terug, stop, nee!
Posts
