 |
| Bron afbeelding: http://www.gezondheidenco.nl/wp-content/uploads/2013/08/hoofdluis2.jpg |
Ik houd sinds twee maanden een dagboek bij, in dichtvorm. Hannah Zeeverkoper en ik sturen deze gedichten dagelijks naar elkaar. Ze bieden een mooi verslag van een transformerende tijd, maar geven me zelf ook verrassend inzicht in het cyclische karakter van emoties. En hoe kleine dingen zo veelbetekenend kunnen zijn, en omgekeerd. Trump, Le Pen, voorlopig hou ik ze kordaat uit m'n gedichten en het is bovenal een opluchting dat ik daar weinig moeite voor hoef te doen. Ik wilde aanvankelijk geen van deze gedichten online posten, maar af en toe ontstaat er op de korte momenten dat ik voor een opengeklapte laptop verslag doe van een dag, toch iets wat leuk is om te delen. Hier is gedicht 057 (twee dagen later is de jeuk godzijdank echt verdwenen):
Online zoekt een Belgische muzikant naar bevruchte eieren
voor zijn broedse Brahma-kippen, de hartverwarmende ongerustheid
om moederkloeken leidt de aandacht af van het krioelend kleins
dat de afgelopen vierentwintig uur bestreden werd
met tea tree, azijn, zonnebloemolie en lavendel.
Of de luizen naast ontraceerbaar ook echt verdwenen zijn?
Ik krab mezelf bedenkelijk op het hoofd en voel gegeneerde voorpret
bij het voornemen morgen bij de drogist te grappen
dat er inderdaad één nadeel is aan verliefd worden op een vader
met dochters die van knuffelen, stoeien en kopjes geven houden.
Gelukkig was lavendel ook de favoriete geur van mijn prinsenbeest,
Terwijl bij Paisley Park toch bogen verschenen zonder regen,
er dichter bij huis sneeuw viel in dit kille april, omkranst zijn geur me,
prikkelt een lang vergeten strijd weer even mijn zintuigen
en vermogen om klein onheil slechts jeuk te laten zijn,
niets groter te maken dan het is.
Posts
