Ze waren fragiel en verloren op een winderige dag al snel een deel van hun blaadjes. Maar hoewel haar mooiste exemplaren schril afstaken tegen de weelderige bloemen van de buurvrouw, verkocht ze allerminst slecht. Over goede verkoopstechnieken beschikken was minstens even belangrijk als het aantal gekleurde lagen crêpepapier waaruit de bloemen zorgvuldig waren opgebouwd.
Meer dan van het knutselen hield ze van het vergaren van een startkapitaal. Wie de ambitie had om op te klimmen tot een bloemenpotentaat, moest immers kilometers lang het strand afstruinen op zoek naar schelpen. Het kleine zusje begreep de finesses van het systeem nog niet en kwam om de zoveel tijd enthousiast met een handvol doordeweekse schelpen aanzetten. Maar dat deerde niet, ze werd steevast meegetroond tijdens de kooprondes en af en toe deden haar groene amandelogen de prijs van de bloemen een stukje zakken.
De valuta die gehanteerd werd, wisselde van zomer tot zomer. Waren de kokkels schaars, dan was het een kwestie om juist deze te vinden, al moest je daarvoor soms naar het volgende kuststadje wandelen. Sommige handelaars gaven stiekem meer om de schelpen dan om de bloemen. Bij hen kon je dus de mooiste bloem ruilen voor de grootste geribbelde kokkel.
In de zomer van 1990 – het kan ook een zomer eerder of later geweest zijn – waren de kokkels niet schaars meer. Daarom schakelde het hele bloemenverkopende strand over op ‘couteaukes’- zaagvormige schepjes die echt een beetje pijn deden als je ermee in je arm sneed. De grootste zus vond het ondertussen een beetje kinderachtig, dat hele bloemengedoe. Dus liet ze de winkel aan haar zusje over. Zelf ging ze wel zaagjes zoeken. In het knutselen was ze sowieso nooit zo goed geweest.
Die zomer werd het strand plots overspoeld door luidruchtige tieners met flashy t-shirts aan, waarop grote gele smileys getekend waren. Ze brachten grote ghettoblasters mee – die pardoes neerploften in het zand. De bassen van de New Beat-muziek bliezen die zomer haar bloemen omver. Mama drukte de vingertoppen ostentatief in haar oren. Het oudste zusje vond de muziek ook maar gek klinken, maar snapte tegelijkertijd dat ze toch te jong was om er iets van te begrijpen. De ene was te oud, de andere te jong.
Afgelopen weekend gingen de paar aanwezige Belgen op de Amsterdamse housewarming compleet los. “This is the
sound of C. The sound which creates a new dimension”. De overblijvende Hollanders keken verbaasd toe, en één Nederlander – het feestbeest met de melancholische ogen - riep heel luid “Fvvvvvvvvvvet, wat is dit???’ Dat is New Beat, riep ze terug. “En in die tijd verkochten we aan de kust bloemen van crêpepapier”.
Posts
