Dag lieve papa,
We hebben het vandaag, een dag voor ons huwelijksfeest,
tussen de beamerperikelen en de bezoekjes op ons zonovergoten dakterras heel
even over de vorm van deze tekst gehad. Ik was mijn zwellende, zwangere buik
met olie aan het insmeren toen Frank me zei: ‘Maak van die tekst over en voor
mij maar een brief aan je vader. Dat past, op deze bijzondere dag.’
En papa, ik weet niet of dit nu een uitspraak is die hem het
meest typeert, de man met wie ik sinds 2 oktober officieel getrouwd ben en
sinds het feestweekend op Lesbos, in het bijzijn van veel geliefden, ook
helemaal gevoelsmatig. Ik denk eigenlijk dat mijn kersverse echtgenoot zich nog
meer laat typeren door zijn daadkracht en engagement dan door zijn woorden. De
nacht voor vertrek boende hij tot drie uur ’s nachts de vloeren in ons
appartement – we gaan in het derde trimester van mijn zwangerschap nog
verhuizen naar een huis in Overveen, een thuis met een Joodse geschiedenis, een
buitenhaard, magnolia en walnotenboom in de tuin. En natuurlijk typeert dit
feest, op de minst chique en meest hartverwarmende locatie denkbaar, niet enkel
ons als koppel, maar ook Frank – die tien dagen na de eerste kus naar Lesbos
vertrok om daar zeventien dagen in een vluchtelingenkamp te werken en die ik in
het duizelingwekkend prachtig jaar van steeds diepere verbondenheid dat volgde
steeds beter leerde kennen als een man die in zijn hart graaft en alle warmte die
hij in de hartkamers en aders vindt in daden omzet.
Dat hij zoveel oppakt en onderneemt, neemt niet weg dat hij ook
makkelijk praat. Ik durf zelfs te stellen dat hij nog eerder dan ik die zaken
die besproken moeten worden op tafel gooit. Hij leeft indrukwekkend dicht bij
zijn gevoel en is naast een leesbaar en open boek ook een veelzijdige regenboog
die al in de eerste app’jes poëtisch uit de hoek kwam. Soms was ik even
in de war: had hij dit liefs geschreven, of was het uit mijn pen gerold? Ook al
groeide hij op een paar kilometer van de grens met België op, we spreken
dezelfde taal. En ergens doekjes omwinden, dat vinden we net als gesloten deuren
bovenal ongemakkelijk. We waren twee dagen aan het daten toen de toiletdeur
open bleef staan, omdat dat makkelijker praatte. Over bijna alles vinden we wel
consensus. Hij vindt het ook prima als ik poepen blijf gebruiken voor wat je in
een bed, of op een tafel doet, terwijl het voor hem iets is wat je op het
toilet doet.
Terwijl ik dit op het bed tik, is het opvallend stil in de
badkamer. Ik vraag hem wat hij aan het doen is. Hij antwoordt: ‘Ik ben aan het
poepen en aan het schrijven: aan de notaris, over de splitsingsakte en aan mijn
overleden vader, over ons.’ Dat is Frank. Hij doet alles wat nodig is, desnoods
tegelijk. Schaamte is hem vreemd. Een paar dagen geleden was hij nog
poedelnaakt voor de spiegel aan het dansen. Zijn jongste dochter zei:
‘papa, je bent zo griezelig mager als je
tijdens het dansen je buik intrekt!’ Ook al heeft hij geen grammetje vet, ik
vind hem niet mager. Hij is een rots, met prachtige brede schouders, sterke
armen en benen en genetisch bepaalde hamerduimen die ik – als het universum dat
beslist – ook in miniatuurvorm zal koesteren en kussen. En ’s nachts pak ik het
voedingskussen vast en vouwt hij zijn meter achtenzeventig perfect rond mijn
achterkant – zijn hand steevast bij het slapengaan op het deel van mijn buik
dat het meest beweegt. Soms praten ze al met elkaar in de vorm van Nederlandse
schopjes en Belgisch gestamp terwijl ik verder slaap. Onze zoon houdt van ‘When
you were mine’ en Algerijnse rai. Ik vraag me soms af of de ritmische
bewegingen die hij maakt als we muziek draaien al premature heupbewegingen
zijn, dat dansen één van de talenten en passies zal zijn die hij nog meer dan
van zijn moeder, van zijn vader erft.
Lieve papa, ik vind het zo
ongelofelijk spijtig dat jij het allemaal niet meer mee kan maken: deze dag,
dit geluk, deze fantastische man die ik mijn echtgenoot mag noemen. Je had er
zo van genoten en we hadden zoveel kunnen delen. Ik weet zeker dat je zijn
engagement enorm zou waarderen, zijn interesse in geschiedenis en bereidheid om
over politiek te discussiëren, zijn tranen bij ontroering. Je zou lachen om
zijn radde tong, zijn anale humor, zijn vurige reactievermogen, zijn alertheid,
zijn bereidheid om meer Prince in zijn leven toe te laten, je zou dit allemaal
monkelend en volledig begrijpen. Maar bovenal zou je zijn zorgzaamheid, zijn liefde
liefhebben, de liefde die hij koestert voor zijn ex-vrouw, hun twee prachtige
dochters, de liefde voor zijn ongeboren zoon, en natuurlijk de onomstotelijke
liefde voor jouw oudste dochter. Ik heb het afgelopen jaar geen een keer
getwijfeld, niet aan mijn gevoel, niet aan het zijne, niet aan de grote
beslissingen om mijn job op te zeggen, in gemeenschap van goederen te trouwen,
na slechts zes maanden samenzijn een kindje te verwekken. Geen greintje
twijfel: het zorgt in deze enorme rollercoaster voor ontzaglijk veel rust…
diepe rust. Je zou lachen om mijn versie van het verhaal: dat wat ayahuasca al
in 2012 aankondigde: ik zou mijn leeuw terugvinden en met hem een jongenswelpje
op de wereld zetten. Jij de panter, hij de leeuw: ik geloof dat echt. Maar als
jij het niet gelooft, papa, denk dan aan die uitspraak van Jacques Brel.
Slechts een procent, of zelfs promille van alle vrouwen, heeft het geluk om in
haar leven haar droomprins te vinden. Fantastisch toch, dat ik bij deze kleine
minderheid hoor?
Papa, ik ben thuis gekomen. Ook al
verhuis ik twee keer tijdens mijn zwangerschap, ook al stap ik flink zwanger op
vliegtuigen en boten, ook al verzetten we samen soms bergen (die ik weliswaar niet
op mag tillen, dat houdt hij nauwlettend en streng in de gaten), ook al versta
ik hem nog niet helemaal als hij belt met zijn Limburgse familie, ik ben thuis.
Of ik nu hier sta, in het warme thuis voor vluchtelingen en vrijwilligers met
een warm hart, of ik nu daar ben, in een Nederlands dorp waarvan ik op voorhand
echt niet kon bevroeden dat ik er ooit heen zou verhuizen. Ik ben thuis zoals
ik me nooit eerder thuis voelde. Bij een man die in zijn veelzijdigheid op mij
lijkt, maar van wie ik nog heel veel kan leren, net zoals dat ik hem in de
toekomst ook nog verrassingen en diepte kan bieden.
Lieve papa, ik hou zoveel van
Frank. Ik hou zoveel van hem, dat ik me in de laatste regels van deze brief
rechtstreeks tot hem wil richten.
Lieve Frank, ik hou van je.
Live 4 Love,
Marie
P.S. Doneren voor ons huwelijkscadeau dat we integraal aan Home for a Day schenken kan nog steeds, hier.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten