 |
| Boomstam in het duingebied van Vogelenzang |
329
Als mijn kind zou
besluiten om vandaag alsnog uit mijn buik in het warme water
of in ieder geval op de
koude wereld te glijden, dan zou hij naast het grootste wonder
in mijn leven tot nu toe ook
exact tien jaar jonger zijn dan Huiverinkt, de online verzameling woorden die
ik op mijn zesentwintigste in een januarinacht bij elkaar begon te sprokkelen.
Wat hebben beide creaties
met elkaar gemeen? Ze onstonden allebei uit liefde,
de ene voor een man en
het leven, de ander voor het woord en het leven,
en daarnaast als
uitlaatklep voor onvermogen, terwijl ik een kind van vlees en bloed
alleen kan verwekken met
een blik vol hoop op de toekomst en vertrouwen.
Toenemende verrechtsing,
de vluchtelingencrisis, nalatigheid om voor het klimaat te zorgen?
Je zou kunnen zeggen: de
een maakte ik tegen beter weten in, met de ander hoop
ik al tien jaar meer te
weten te komen en me te wapenen, maar misschien werkt het op
een goudeerlijk oerniveau
wel precies omgekeerd. Beide spiegelen ze mij:
de trots en de
onvolkomenheden die veel dieper gaan dan zichtbare sporen op de huid.
Beide laten me zweten,
huilen, lachen en leven. Met beide laat ik iets na,
maar ze volgen ook
onmiskenbaar hun eigen spoor en ze vormen allebei
belangrijke lessen in
loslaten, in houden van de ander, met en ondanks alles.
Tijdens een ultrakorte wandeling
in winterse duinen om het indalen te bevorderen
viel mijn oog op een
bescheiden holte in een boom die een eigen weg opwaarts groeit –
ik schatte de omtrek,
dacht aan een pompelmoes en babyhoofd en haalde mijn camera boven,
zou deze neiging eerder
toeschrijven aan een schrijversblik dan een gevoel voor humor.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten