Op deze luchtledige
dag wordt aan de kassa stilzwijgend steeds meer drank verkocht. Een man declameert
een boodschappenlijst en schreeuwt dat alles onzin is. Die kreet is minder
vreemd dan de zwarte band waarop in plastiek geschikte kip voorbijschuift, surrogaatsuiker,
bitterkoekjes. Het balkje dat schokkend voeding scheidt, heeft nog steeds geen
naam. Hoe vaak ook we iets hamerend herhalen, niets is in steen gebeiteld en de
eieren zijn nog vroeger dit jaar. Kijk naar de wankelende beurzen, naar het
sterrenstelsel, hoe alles in golfbewegingen tot ons komt, aan ons voorbij gaat.
Op feestjes leunen mensen dicht tegen elkaar. Ze voelen zacht en warm aan,
praten over een lente waarin er geen hokjes zijn, waarin ze in een zingende karavaan
grenzen voorbijlopen. Voor het oog van de camera willen ze handen warmen aan
het vuur, muren afbreken in het hoofd, in het reservaat dat ooit een continent
heette. Iedereen voelt: het moet anders met de overvloed. Wat nu normaal is, wordt
morgen het nieuwe raar. Wie uit de hoogste toren praat, wroet straks naar
woorden in de aarde. In de kringloopwinkel wachten de Beauvoir en E.L. James op
jonge ogen die hun taal vergeten zijn - en daarmee het verschil. De dichter tussen
hen in noemt liefde een tempel die stevige pilaren nodig heeft. In de barsten
haken ranken in elkaar. Spreeuwen schuimen in clusters de fluisterende hemel
af, op zoek naar takken om dicht bij elkaar in slaap te vallen. Maar ook zij
voelen de spagaat: bomen die elkaar liefhebben, staan niet in elkaars schaduw.
Dat is nog steeds waar, zelfs voorbij de poëzie, zelfs in dit kantelende
schrikkeljaar.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten