een heel oude stroom

Het punten uitrekenen en examens opstellen werd me net te veel, dus bladerde ik wat door m'n virtuele documenten en botste plots op dit schrijfsel. Ik schreef het - ik rekende net - zo'n acht jaar geleden. Los van de puberpuisten of zelfs windpokken die de woorden zeker bevlekken wil ik het toch even delen. Waarom? Omdat het nooit ergens anders plek zal krijgen, en soelaas kan bieden aan de verdwaalde vrienden van vroeger, die hier misschien toevallig belanden en het zullen herkennen als inleidende tekst van mijn eerste poëzievoordrachten... Enneuh, hoe hoogdravend het ook allemaal mag klinken, ik sneed nooit in m'n polsen, noch was ik grote fan van The Sisters of Mercy.


Ik, de immer rusteloze en toch dralende, vaak spuiende en te weinig bruisende, ik heb zoveel zin om nog eens de droefnis te laten sluipen in alle geledingen van mijn ranke lichaam. Deze droefnis moet blauw en licht zijn in al haar zwaarte en mij vullen tot ik huid over hart ben, kloppend hart. Kloppend hart aan alle deuren, alle lippen, alle oogleden van alles. Mensen, bomen, planten, boswolf, allen zullen ze volledig open gaan en mij voelen en hoe mijn droefnis zacht kloppend tot in alle hoeken van het overal huist. En dan gaan we dansen in het bos aan blauwe, rode, zachte, immens harde vuren en daar zullen we huilen en roepen, fluisteren, krijsen, prevelen tot het nergens meer stil is, ook niet in mijn hart. Dan gooi ik mijn droefnis in het vuur en toon met honderd handen alle vergeten dagen en nachten die vaak niet konden vergeten. Hoe ze donker moesten zijn voor de trol, het elfje, de vrouw en man die allen aanwezig waren, in of naast mij. Alle stemmen die pijn deden en handen die kwetsten in hun siddering. Al dit alles gaat in het vuur tot alle geluiden één worden, een kreet die gaat over bergen, glijdt over dalen, tot echo wordt boven de zee, ook al zijn er daar geen muren. Eén echo groot en ik zal even begrijpen hoe het was in de wereld te zijn.

Aan Onstuimige Spreeuw

Heel snel en heel erg vers... ik wil er niet te veel over nadenken. Aan een vriendin.


haar lach is een halve maan
die verbijsterd omkantelt
op haar wangen

als je goed luistert
kan je garnalen horen zingen
in haar lied en niets kan kloppen

als ze aan het woord is
het hart als bron van alle waangedachten
of hoe toeval niet meer is

dan zes zijden van een dobbelsteen